Never be weak.

Onderwerp: Never be weak. za feb 22, 2014 9:34 pm

De groep hield halt. Een vrouw stond helemaal van voor. Ze stapte van haar paard af. ‘Hou haar vast,’ beveelde ze in het algemeen. Direct werd haar bevel uitgevoerd door een onbekende man met een helm. Ze stapte naar voor en zocht het gebied af. ‘Ga opzoek naar een slaapplek. Niet te ver.’ Haar bevel werd uitgevoerd door 5 verkenners die de groep verlieten. ‘De rest, blijf hier…’ Zelf stapte ze ook verder. Alleen, dat deed ze vaker. Ze kon niet altijd aan die groep vast zitten. Er zaten ook vrouwen in de groep, maar zoals gewoonlijk zaten er net iets meer mannen in. Misschien waren mannen nu eenmaal sterker dan vrouwen. Maar mannen met een liefdesleven waren het ergst. Nee, ze waren zwak. Iets waar Addy dus nooit aan zal beginnen. Ze was geboren om een leidster te zijn. Die het ook perfect alleen kan.
Ze begon zich al uit het zicht van de groep te wenden. Het gebied was groot en verloren. De Romeinen waren dit gebied al verloren. Ze konden terugkomen, maat het terugwinnen ligt er niet in. Addyson was een goede leidster geweest in de gevechten tot nu toe. Als ze eenmaal in Rome aankwamen zouden ze niet weten wat hen te wachten stond… Rome zal branden. Op haar gezicht verscheen een valse grijns. Een vol haat en trots. Haat voor de Romeinen en trots voor de Saksen. Nooit zullen ze nog twijfelen aan een vrouw. Zeker niet aan Addyson. Ze zag er misschien behoorlijk aardig uit, ze was het tegenovergestelde. Ze zou je zo neer kunnen steken terwijl je verdrinkt in haar ogen. Ze was een beeldige vrouw, dat was zeker. Maar haar innerlijk, daar was je nooit zeker van… Eigenlijk kan je haar gewoonweg niet vertrouwen. Soms moet je zelfs al op je hoede zijn als je een van de Saksen bent.
Ze was uit het zicht van de groep en ging zitten bij een boom. Terwijl ze een pijl pakte en haar boog in de andere hand vasthield. Haar oren namen alle geluiden op. Niet veel dus, het was behoorlijk stil. Haar ogen sloten voor een paar secondes. Iets wat ze niet vaak deed, maar haar toch altijd goed doet. Het was nooit slim om je ogen dicht te doen als een van de meest gehate vrouwen door de Romeinen, maar ach het was ook niet slim om Rome te gaan aanvallen. En dat was precies wat zij deed. Ze kent het woord gevaar niet. Als je met angst leeft, ben je zwak. En als je zwak bent overleef je deze wereld niet. Je moet overal tegen kunnen. Of je wordt gewoon iemands prooi…
Haar ogen gingen weer open. Haar handen pakte de pijl vast en zette ze met een handige beweging op het boog. Ze spande de draad. Haar oog viel op een eekhoorn in de boom. De pijl schoot geruisloos van de boog weg. Recht in het oog van dat kleine beestje. Voor het zelfs nog maar kon zien wat er hem zou raken.
Ze bleef naar het dode beestje staren. Nee, ze voelde geen medelijden met het dier. Het was gewoon zwak geweest… Dat krijg je dus als je zwak bent. De dood. Ze stond recht en ging naar het dier. Ze pakte de pijl weer terug. Ze veegde hem af en stak hem weer in haar pijlenkoker. Ze had veel pijlen op voorraad. Maar er waren 12 zilveren pijlen. Die ze zowat altijd bij had in haar pijlenkoker. Ze waren er voor de ‘Knights of the Round Table.’ Een klein legertje dat toch verschrikkelijk sterk was, dat ze met tegenzin toegaf. Ze trainden al van kleins af aan. Maar daarom vond Addyson haar zelf beter. Zij trainde vroeger misschien, maar niet met het doel Rome te vernietigen. De 12 hadden wel een doel, Rome verdedigen tot het bittere eind. Ze is pas echt gaan trainen toen alles voor haar al vernietigd was. Toen de wereld zwart werd.
Selva Oscura lieten ze momenteel toch nog met rust. De Woads leefde er, net zoals Merlin. Wat hij nou echt is, weet ze niet zeker. Een duistere magiër, zegt men. Maar Addyson had besloten om hen momenteel nog met rust te laten. Ze hadden geen bondgenootschap met de Romeinen, wat ze dus geen vijand maakte. Nee, ook geen vriend. Maar ze stonden dichter dan de Romeinen ooit geweest waren. Dus ze waren van plan om richting Rome te gaan, maar ze zullen door Lazio moeten. Daar woonde alleen maar arme mensen. Zwak en zielig. Nee, ze waren geen Romeinen maar toch waren ze vijanden. De Saksen zagen ze aan voor Romeinen. Wat ze dus wel vijand maakte, dus ook een plek dat moet worden afgebrand. Ook die missie, zal Addyson leiden. Nee, het was geen Rome. Maar het was dichtbij… Zo dichtbij.
Haar blik wendde zich tot de plek waar Rome lag. Ongeveer dan, ze had geen kompas in haar hoofd en het was toch nog te ver om te zien. Gewoon de bergen belemmerde haar zicht al helemaal. Maar toch, hun doel voelde al dichtbij. Ze draaide zich om, richting de groep. Maar haar voeten bewogen niet mee. Ze draaide haar hoofd naar rechts en liep naar een bepaalde plek. Even een omweg maken. Ze stapten traag en elke voetstap was te horen. Maar er was iets wat haar gehoor hinderde. Iets wat haar die omweg liet nemen. Ze liet het door de vingers gaan, want na een tijdje was er nog niks speciaal gebeurd. Ze bleef goed rondkijken maar haar passen gingen weer sneller. Er waren ook steeds meer bomen. En voor ze het wist stonden er meer en dichter op elkaar. Ze had zich richting een bos gewend. Direct had ze door dat ze waarschijnlijk een grote omweg had gemaakt. Wat toen ze nog met de groep stond had ze links een bos gezien. En haar voeten hielden weer op met stappen. Iets was hier dichtbij en of het vijandelijk was of niet, was niet zeker. En dat iets was een mens. Dat werd stilletjes aan wel duidelijk aan de voetstappen. Ze liep door en het volgende ogenblik stond er iemand voor haar. ‘Je staat in de weg,’ haar stem klonk verleidelijk maar gemeen. Zoals altijd, zodat je twijfelde wat ze was. En als je dat had uitgevonden, lag je waarschijnlijk dood op de grond. Ze was zo anders dan ze eruit zag, ze was verdomd goed in acteren. Allemaal van die punten die je als goed, maar ook als slecht kon zien. Maar in sommige volken was ze al bekend. Daar werd ze ook automatisch gevreesd. Alhoewel er soms van die mannen zijn die denken dat ze alles zijn. En deze prachtige vrouw wel aan kunnen. Van die gebruikers, die je eerst gebruiken en dan doodsteken. Addyson was slimmer, zij deed het omgekeerde met hem. Als ze ook maar een punt van zwakte richting haar toonde, of lust, was je dood.

Words: 1.153 || Tags: None || Notes: POSTSHEET (: Open voor iedereen.

Sheet door Cricket van Kickstart

Onderwerp: Re: Never be weak. zo feb 23, 2014 5:57 pm

Geluid van hoefgekletter klonk tussen de bomen door. Het gebries van een hard werkend paard was duidelijk te horen. Op de schimmels rug zat een ruiter, waarvan diens bruine mantel wild mee wapperde in de wind. In een hoog tempo stuurde de ruiter zijn paard zo dicht mogelijk langs de bomen. Zijn heldere blauwe ogen, die overduidelijk opvielen in zijn ongewassen gezicht, hielden de omgeving strak in de gaten. Dit was niet het Romeinse Rijk meer. Elke Romein was hier verdreven, vermoord. Maar toch moest Gawain hierheen. Om te checken hoe ver de Saksen gevorderd waren. Om te zien hoelang het nog ongeveer zou duren voordat ze Rome bereikt zouden hebben. Nee, dat mocht niet gebeuren. De Saksen zouden Rome niet eens mogen bereiken. En diegenen die daarvoor zouden gaan zorgen waren de ridders van de Ronde Tafel. Of hoe Gawain het noemde: de slaven die het smerige werk van de Romeinen deden. Daar was hij zelf ook één van. Als een jonge jongen, weggetrokken uit zijn geliefde omgeving om voor het Rijk te vechten. Te zorgen dat het overeind bleef staan. Negen jaar lang hadden de ruiters nu samen gereden, waarvan ze nog elf moesten. Echter besefte hij dat het nooit zo ver komen zou. De taak die ze hadden opgekregen was te zwaar. Onmogelijk. Ja het was dat ze al heel wat doorstaan hadden, dat als weinigen tegen velen hadden gevochten. Maar dit was anders. De Saksen waren ijzersterk. Vernietigend. Beangstigend. Tegen hen ten strijde trekken was pure zelfmoord. Echter hadden de Sarmaten geen keuze. Had Gawain geen keuze. Het was iets wat ze moesten doen, voor hun eigen vrijheid.
Stemmen waren te horen, nog boven het geluid van zijn eigen paard. Vluchtig trok Gawain aan de teugels, en stuurde hij z’n dier de bossen in. Verscholen achter de natuur, zag hij twee mannen voorbij komen. Geen Romeinen, dat was overduidelijk. Hun taal… Hun uiterlijk… Saksen! Ze moesten dus wel dicht bij zijn. Onrustig bewoog het dier tussen zijn benen heen en weer, verder willend op het tempo dat ze eerst zaten. Het pad weer oprijden zou te gevaarlijk zijn. Wie wist wat er wel nog niet achter die mannen aan zouden komen. Met behulp van de teugels stuurde hij z’n paard een richting op. Al stappen tussen de bossen door. Takjes knapten onder de hoeven, struiken bewogen teveel. Gawain begon in te zien dat hij beter lopend verder op. Dus hielt hij stil en sprong met beide voeten op de grond. ‘Sorry jongen. Je zal hier moeten wachten op mij,’ mompelde Gawain zachtjes, terwijl hij de teugels aan een boom vastbond. Vervolgens liep de man zelf verder.
Naarmate hij verder was gelopen, hoe groter zijn gevoel werd dat hier mensen waren. Langzaam aan gleed zijn hand richting het gevest van zijn zwaard. Het zwaard dat al jaren lang in zijn familie had gezeten. Bij zijn vertrek had zijn vader het aan hem gegeven, met als opdracht het goed te houden en ooit zelf aan zijn zoon door te geven. Echter had Gawain zich later zelf verteld nooit kinderen te krijgen. Niet omdat hij dat niet wou, maar omdat hij vond er zelf geen recht op te hebben. Te vaak had hij zonen vermoord. Ineens stond er een persoon voor hem. Een vrouw, niet veel ouder dan hem. Blonde haren, groen grijzige ogen waar Gawain recht in keek. ‘Je staat in de weg,’ sprak ze. Saks schoot er door z’n hoofd. Onbewust gleden zijn vingers strakker om het gevest heen, verder nog geen aanstalten makend om aan te vallen. ’Dan loop je om me heen,’ was Gawain’s wederreactie. ’De wereld is groot genoeg.’ Aan de kant gaan voor deze jonge vrouw was hij echt niet van plan.

Onderwerp: Re: Never be weak. ma feb 24, 2014 7:56 pm

Ze had haar hand ook om haar gevest vast. Ook al was het wel zeker dat de jongen net iets beter met een zwaard zou kunnen omgaan. Ze zou nog altijd een pijl kunnen pakken en hem neerschieten. Dus er was altijd wel iets wat haar sterk hield. Want deze jongen zou niet het einde van de beroemde leider van de Saksen maken. Maar de jongen had blijkbaar niet door dat zij Addyson was. Want hij was niet echt een Saks of Woad, wat betekent dat hij een vijand is. Hij zag er niet Romeins uit. Maar hij leek wel iemand die graag vecht. Dus Addy besloot om het anders aan te pakken. Alhoewel zijn woorden haar rot irriteerde.
’Dan loop je om me heen. De wereld is groot genoeg,’ zijn woorden lieten duidelijk klinken dat hij wist dat ze een Saks was. Maar niet dat ze dé leidster van de Saksen was. ‘Ben je zeker dat je mij wilt tegenspreken?’ vroeg ze met dezelfde toon. ‘Nooit gehoord van de manieren? Ladies first?’ ze wou er nog iets aan toevoegen, ‘ik ben je vijand toch niet. Daar loopt een hele groep met Saksen. Ga hen eerst uitmoorden en kom dan naar mij toe om mij te vermoorden. Want als je mij vermoord, heb je al een heel groep Saksen achter je aan tot het einde. Je moet je plannen beter uitwerken. Anders word het nog je eigen dood.’ Het was vooral omdat hij zijn hand ook om zijn gevest had dat ze dit zei.
Misschien waren haar woorden niet heel slim gekozen, want nu moet hij toch weten dat ze een hoge rang heeft bij de Saksen. Maar hij zal niet weten dat ze de leidster is, want dat zou je niet verwachten. Een leidster die alleen op pad gaat en zich zo gedraagt. Maar ze hield het liever zo, het was dom om je identiteit zomaar op tafel te gooien. Vooral als je zo hoog stond en zo gehaat was. Deze jongenman leek ook niet duidelijk te willen zijn met zijn identiteit. Want Addyson twijfelde wat hij nou precies was. Gewoon volk, romein, of een Sarmaat. Direct kwam er een haat gevoel in haar maag opwellen en moest ze haar best doen om haar gezicht nog in een plooit te houden maar het lukte. Ze was altijd goed geweest in het leven van schijn. Zich anders voordoen of liegen. Ze was voor een reden waardig genoeg om de leidster te zijn. Niet iedereen schopt het zo verdomd ver. Bij de Knights was de aanvoerder ook een vrouw, maar de Knights waren zielig in Addy haar ogen. Ze haatte elke Knight net zo hard als de Romeinen. Het waren 12 sarmaten die trainde van kleins af aan. Wow, ben je dan ineens speciaal. Nee, want er zullen vast nog wel kinderen zijn die nu trainen om de sterke aanvallen van de Saksen te weerstaan. Want die aanvallen zullen komen zelfs al zou het einde van Addy er sneller zijn. De Saksen zullen enkel kwader worden. De Saksen zijn de heersers. Zij verdiende het niet om uitgeroeid te worden. Dat was de grootste fout ooit gemaakt.
Alweer was de woede er. Ze had zo een zin om de jongen neer te schieten en direct naar de Saksen te gaan. Om de aanval voort de zetten. En elk verdomd huisje plat te branden. De jongen kon enkel nog hopen dat hij er tussen uit kon. Want een verkeerd woord, en je was dood. Een kwade Addyson, was de gevaarlijkste. Ze koelde weer een beetje af met de gedachten dat Rome vernietigd was en iedereen naar haar moest luisteren. De energie die Addyson uitstraalde was puur van haat en trots. Haar gedachten werden weer naar de realiteit gewend. Haar ogen staarde naar de jongen. Voor het eerst bekeek ze hem is. Blond haar, redelijk groot, op zich knap… Ze walgde van hem. Door zijn kleren alleen al. Het enigste wat hij miste was een paard en hij kon een van die belachelijke Knights zijn.
Eigenlijk kende ze de Knights niet echt. Enkel de aanvoerder, Artorias. Het was een sterke vrouw met bruin haar. Dat was het enige wat ze eigenlijk wist van haar. Maar ze zal haar herkennen. En als het zover is, dat ze oog in oog staat met haar zal zij sterven en niet Addyson. Dat was een van haar eisen. Zij had het recht om die vrouw te vermoorden. En niemand anders, ook al zullen veel het willen. Zij was de leidster, dus ook de baas. Het liefst schiet ze recht een pijl naar haar hart. En dan ophangen, zodat iedereen kon zien hoeveel macht ze had.
Het was op zich stom dat ze haar 12 grootste vijanden amper kende. Want voor ze het wist stond ze misschien voor een Knight. Stel je voor, dat ze hem of haar dan laat gaan… Het was niet dat ze haar vijanden vaak liet gaan. Soms begonnen ze als idioten weg te rennen en dan ging ze niet achter ze aan. Heel misschien stuurde ze er iemand op af. Maar het deed haar al goed dat ze bang voor haar waren. Dus ze genoot enkel van hun angst en met de gedachten dat hij of zij toch wel zal sterven tot eindelijk. Maar meestal werden haar vijanden wel vermoord. Gijzelen zouden ze misschien nog doen met de Knights, om de andere te gaan martelen met elkaars leed. Dat was eigenlijk wel een goed idee. Zo kon ze veel sneller al Knights vermoord hebben. Dat idee zal ze wel onthouden. Alhoewel in het begin het minder leuk zal zijn, word het daarna wel beter. Want je mag hem of haar niet vermoorden, wat moeilijk is. Maar je kan hem of haar wel martelen als de andere Knights het zien. Die leed zal alles weer goed maken. Ze zullen spijt hebben dat ze ooit Knights zijn geworden.
Addyson wist dat de Knights er niet voor gekozen hadden, om er een te zijn. En dat ze hun werk haatte, maar Addyson bleef hen verachtte. Stop er dan gewoon mee, zieligerds. Misschien vermoorden de Romeinen ze dan? Nou je hebt en paard, ren weg? Dat moet toch niet zo moeilijk zijn, of wel? Nee, Addyson had er inderdaad niet zo superveel verstand van. Maar wat het ook was dat hen tegenhield, het liet haar haat voor hen niet minderen.

Words: 1.062 || Tag: Gawain || Notes: Finally, finished. (:

Sheet door Cricket van Kickstart

Onderwerp: Re: Never be weak. wo feb 26, 2014 12:11 pm

Hoewel de omgeving vol zat met tegenstanders, en er nu eentje voor hem stond, besloot Gawain toch zijn zwaard een tijdje met rust te laten. Tenzij de boel ineens zou omslaan natuurlijk, maar momenteel leek het niet die kant op te gaan. Harde woorden zouden uitgewisseld worden. Wellicht dat nog andere Saksen kwamen… Dan zou hij mooi de pineut zijn. Misschien was het toch handig geweest dat hij z’n trouwe paard had meegenomen. Vluchten was dan gemakkelijker. Niet dat vluchten zijn meest favoriete bezigheid was. Maar als zijn leven hem lief was, moest hij realistisch blijven. In zijn eentje tegen een geheel Saksisch leger was onmogelijk. Nog verder dan onmogelijk, als dat mogelijk was.
‘Ben je zeker dat je mij wilt tegenspreken?’ Bij deze zin vernauwde Gawain zijn ogen. Waarom zou hij een vrouw niet tegen willen spreken? Het was gebruikelijk, tradities. Vrouwen stonden over het algemeen nou eenmaal onder de mannen. In de Knights hun geval maakte dat bar weinig uit, aangezien de aanvoerder een vrouw was. Artorias. Romein. Het feit dat ze een Romein was en de leiding over hen had, zat Gawain meer dwars dan dat ze een vrouw was. ’Heel zeker, anders deed ik het niet,’ was z’n droge reactie, al stonden zijn ogen niets meer dan neutraal. Iemand mateloos irriteren, expres, was niet zijn manier van doen. Dat was bestemd voor de jongeren, de jeugd. Jonge welpjes die nog geen ervaring hadden. Zeker in een oorlog was het niet slim om de tegenstander te irriteren. Een vorm van onderschatting was het. En onderschatting kon iemands grootste fout zijn. Velen vijanden die tegen de knights hadden gevochten waren daar achter gekomen. Klein legertje of niet, als iemands techniek beter was dan dat van een geheel legioen, dan kon je de donder erop zeggen dat het legioen verloor.
‘Nooit gehoord van de manieren? Ladies first?’ Een zwak glimlachje verscheen op z'n gezicht. 'Zie ik eruit alsof ik manieren heb?' Ridders hoorden nobel te zijn en beleefd. Dat was wat men verwachten, wat men hoorden. Voor hem was dat heel anders.
De Saks ging verder: ‘Ik ben je vijand toch niet. Daar loopt een hele groep met Saksen. Ga hen eerst uitmoorden en kom dan naar mij toe om mij te vermoorden. Want als je mij vermoord, heb je al een heel groep Saksen achter je aan tot het einde. Je moet je plannen beter uitwerken. Anders word het nog je eigen dood.’ Waren dit werkelijk haar woorden? Had ze niet door dat ze zichzelf nu deels aan het verraden was? Gawain keek haar onbewogen aan. Ze moest dus hoog staan tussen die barbaren. Anders zouden de Saksen er echt geen probleem van maken als ze dood was. ’Je bent een Saks, dus wel degelijk een vijand.’ Begon hij. ’En waar is de logica? Ik, in mijn eentje, tegen een heel leger? Dat is belachelijk. Tenslotte heb je jezelf nu wel behoorlijk verlult met die informatie.’ Nu hij zoveel sprak, kwam zijn accent steeds wat naar voren. Lang niet bij alle woorden, bij een aantal wel. ’Dus ik vraag het nu heel vriendelijk… Wie ben je? En wat is jouw status tussen de Saksen?’

Onderwerp: Re: Never be weak. wo feb 26, 2014 7:14 pm

Het leek erop dat dit gesprek niet zomaar ging eindigen. Addyson was niet geïnteresseerd in de jongen maar wel wat hij te zeggen had. Wie weet wist hij wel iets van de Knights, waar ze momenteel zaten. Of over de Romeinen. Maar als ze iets te weten wou komen moest ze wel moeite doen. Want deze jongen leek niet van plan te zijn om zich vrij te geven. Dus Addyson luisterde naar zijn woorden, op een manier waar ze meer naar de details luisterde dan naar de woorden. ’Heel zeker, anders deed ik het niet,’ waren zijn woorden. Hij hield zich verdomd goed in en dat wist Addyson. Blijkbaar had hij wel degelijk door dat hij voorzichtig moest zijn. ‘Als jij denkt dat dat slim is…’ zei ze toen. Haar blik staarde recht in zijn ogen. Ze hield zijn blik vast. 'Zie ik eruit alsof ik manieren heb?' was zijn antwoord. Het was niet de bedoeling geweest om hem te beledigen, misschien ook wel, maar het kwam er gewoon uit: ‘Nee, daar moet ik je toch echt wel gelijk in geven. Zo zie je er totaal niet uit…’ Nou, het waren zijn eigen woorden dus… En het is niet dat het haar zoveel scheelde. Ze moest toegeven dat ze enkel nieuwsgierig was, maar een beetje. Maar toch… ’Je bent een Saks, dus wel degelijk een vijand.’ Ze glimlachte enkel een beetje. Het was een vaag iemand, maar wel duidelijk iemand die zijn plaats kent. Én die van andere…
’En waar is de logica? Ik, in mijn eentje, tegen een heel leger? Dat is belachelijk. Tenslotte heb je jezelf nu wel behoorlijk verlult met die informatie,’ ging hij verder. Hierop ging ze wel degelijk reageren. ‘Waar is de logica? Jij, tegen mij? Kom op,’ deze zin was gemengd met een gepaste glimlach. ‘Ik heb helemaal niks ‘verlult’ want weet je al wie ik ben? Nee toch?’ ze was niet dom. Ze zou niet zomaar gaan zeggen wie ze was. ’Dus ik vraag het nu heel vriendelijk… Wie ben je? En wat is jouw status tussen de Saksen?’ Nu begon hij wel degelijk wat te brabbelen. ‘Goed, je hebt me. Ik ben een Saks,’ zei ze weer met die ene glimlach. Als hij perse moest weten wie ze was zou ze tot eindelijk een nep naam gebruiken. Want er is vast maar een Saks genaamd Addyson. Ze vervolgde, ‘Denk je dat ik mijn identiteit zomaar ga geven? Ik bedoel, jij doet dat toch ook niet zomaar?’ Ze keek naar zijn kleren. Hij was duidelijk een sarmaat… ‘Ik ga niet mijn naam zeggen tegen mijn vijand. Een Sarmaat is net hetzelfde als een Romein voor ons. Zolang je dat maar weet…’ zei ze toen. Ze wou het nog leuk maken. Want ze wist dat Sarmaten de Romeinen meestal niet mochten. Of iets dergelijks. Maar ze haten het bijna allemaal wel om een romein genoemd te worden.
Ze liet haar blik weer naar zijn gezicht gaan. Direct vroeg ze zich af waar haar groep was. Ondertussen zal er vast al iemand door hebben dat ze nog al lang weg bleef en opzoek gaan. Misschien, het kon, zat er iemand achter een struikje. Addyson had heel even de neiging om goed rond te kijken. Maar dat zou argwaan brengen naar de jongen en daar was het nog te vroeg voor. Ze wou niet dat haar tijd verspilt was dus de jongen moest tenminste nog een bruikbaar ding zeggen. Anders was dit verspilde tijd. Tijd die er altijd voor zorgt dat ze dichter kwam bij haar doel, Rome. En plek die er nog mooi uit zag… Maar dat zal niet lang meer duren… Ze was wel zeker nog van plan om Lazio nog een bezoekje de brengen. En als dat allemaal gedaan was ging ze zich moeien met de Woads. Ze hadden momenteel het geluk dat Addyson had besloten om hen beter met rust te laten. Maar dat zou niet blijven. Ze zal wel terugkomen, ze zal hen niet zomaar laten gaan.
De jongen zou iemand kunnen zijn die veel traint, want hij ziet eruit alsof hij wel iets kan. Dus het zal geen smid zijn of iets dergelijks. Die zijn meestal ook wel sterk maar er is iets aan die jongen waardoor je gewoon weet dat hij geen zomaar iemand is. Hij moest ook een speciale rang hebben. Niet zo hoog als Addyson natuurlijk, maar er zullen vast wel kinderen naar hem opkijken. Alhoewel dat ze dat ook niet zeker wist. Ze moest toegeven dat het momenteel verdomd irritant was dat ze amper iets wist over hem. Enkel dat hij momenteel niet zou vertrekken tot hij wist wie ze was. En als hij dat eenmaal wist zou hij een poging doen om haar te vermoorden. Waardoor hij een groep Saksen achter zich krijgt, en bam. Dood. Dus momenteel zag alles er nog rooskleurig uit voor haar. Maar de jongen… Hij zat eigenleek in een heel benarde situatie. Zonder dat hij het door had eigenlijk.
‘Waarom vertrek je niet gewoon? Je weet al dat het er minder goed uit ziet voor jou door die groep Saksen…’ vroeg ze toen luidop aan de jongen. Terwijl ze haar wenkbrauwen fronste. Misschien zou hij dat nog doen, gewoon weglopen. Nee, dat zal Addyson niet toestaan, maar dat wist de jongen toch niet? Dat ze verdomd goed kon schieten en hij met vluchten niet verder geraakte.
Ze twijfelde wel hoe de jongen weg wou gaan geraken uit deze situatie? Hij had toch geen paard of een ander rijvoertuig. Nou ja, dat was zijn probleem… Ze wendde haar blik iets meer naast de jongen. Vanaf hier zag ze enkel bos achter hem. Geen rijtuig of iets anders dus… Ze liet ook haar ogen door de bomen achter de jongen gaan zodat het normaal niet al te veel opviel. Geen Saks… Dus als ze er zaten moesten ze links, rechts of achter haar zitten. Waarschijnlijk niet achter haar, dat zou veel te veel opvallen. Ze had ze geleerd hoe ze onopvallend konden zijn. Dus hopelijk wisten ze het nog, of haar plannetje was al half om zeep.

Words: 1.015 || Tag: Gawain || Notes: Readyy ;3 Little bit shorter then normal. ;o

Sheet door Cricket van Kickstart

Onderwerp: Re: Never be weak. do feb 27, 2014 1:15 pm

‘Als jij denkt dat dat slim is…’ De neiging om met zijn ogen te gaan rollen was groot. Maar dan zou Gawain zich in niveau verlagen. Sterk verlagen. Hij kreeg het gevoel alsof hij behandelt werd als een kind, als een minderwaardige. Dat hij niets meer was dan een idioot die zich op vijandelijk gebied had durven te wagen. Hij had willen vertellen wie hij nou werkelijk was, op willen scheppen over het feit dat de Saksen nog altijd de Knights niet hadden kunnen verslaan. Echter besefte Gawain dat het slimmer zou zijn als hij zijn identiteit voor zich hielt. Het was wellicht duidelijk dat hij Sarmaat was, kwa uiterlijk en kwa taal, maar verder zei dat niets. Voor haar was hij niets meer dan een onbekende. ‘Nee, daar moet ik je toch echt wel gelijk in geven. Zo zie je er totaal niet uit…’ Hij glimlachte scheefjes. Als hij nou een heel netjes persoon was, altijd op zijn taal lette en rekening hielt met zijn medemens, dan had hij zich nu zwaar beledigd gevoelt. Wat nu niet het geval was. Sarmaten waren nou eenmaal ruig volk. Krijgers. Lang niet zo barbaars als die Saksen. Of nou ja… Lang niet zo gestoord. Lang niet zo ziek. Sarmaten gebruikten nou net iets meer van hun hersencellen. ’Precies. Stel me dan in vervolg niet meer van die achterlijke vragen.’ Mocht er ooit eens een vervolg komen. Gawain was bang van niet. Zodra hij hier zou vertrekken, en dat zou geheid gebeuren, zou hij de Saksen niet eerder kruisen dan op een slagveld. Een gevecht zat er toch aan te komen, of hij het er nou mee eens was of niet. Hij zou zijn leven moeten geven, in de hoop dat het voor vele anderen beter zou gaan worden.
‘Ik heb helemaal niks ‘verlult’ want weet je al wie ik ben? Nee toch?’ Dit meende die jonge vrouw toch niet serieus? Dacht ze nou echt niet verder dan dat? Hij bevochtigde zijn lippen eenmaal, waarna hij eens rond keek. Een groep overvliegende vogels had even zijn aandacht vast, maar direct daarna richtte hij zijn blik weer op haar. ’Ik weet je naam niet, dat klopt. Alleen als jij niet gezegd had dat als ik jou zou vermoorden, dat ik dan het gehele leger achter me aan kreeg, dan had ik gedacht dat je niets meer was dan een kontkruiper van de Saksen.’ Terwijl Gawain die woorden uitsprak, keek hij haar recht aan. Er was iets met deze dame. Haar arrogantie en de informatie die ze hem had gegeven duidde er nog extra sterk op dat ze hooggeplaatst was. Een plicht om zijn zwaard door haar strot te steken kwam omhoog borrelen. Want als een hooggeplaatst iemand vermoord werd, dan ontstond er chaos. Chaos kon een perfecte kans zijn voor de Knights om toe te slaan. Echter was dat plan niet meer dan fantasie. Een perfecte scenario waarbij de knights er goed vanaf kwamen. De realiteit zou ongetwijfeld anders zijn. Als hij haar zou vermoorden, was de kans groot dat hij het Saksische leger achter zich aan kreeg. Dan zou hij Rome nooit kunnen halen en hadden de Saksen een opening.
Hij schrok op uit zijn gedachten door de vrouwelijke stem: ‘Goed, je hebt me. Ik ben een Saks.’ Wauw. Dat had hij zelf ook nog niet doorgehad. ‘Denk je dat ik mijn identiteit zomaar ga geven? Ik bedoel, jij doet dat toch ook niet zomaar?’ Gawain verplaatste zich wat, om de opkomende slaap in z’n voet tegen te gaan. ’Je hebt ook nooit naar mijn identiteit gevraagd, of wel? Tenslotte snap ik niet waarom je dat niet zal doen. Je hebt een heel leger achter je staan. Ik ben hier in m’n eentje. Wat kan er nou nog gebeuren?’ Tegenover hen was hij een vliegje. Een wezen dat je zo doodslaan kon. ‘Ik ga niet mijn naam zeggen tegen mijn vijand. Een Sarmaat is net hetzelfde als een Romein voor ons. Zolang je dat maar weet…’ Wel, dat was duidelijk. ’Erg interessante informatie die jammer genoeg al algemeen bekend was.’ Het feit dat de Saksen alles verbrandden op hun pad, en vrijwel iedereen als vijand zagen, was het niet gek dat de Sarmaten daar ook bij zaten. ‘Waarom vertrek je niet gewoon? Je weet al dat het er minder goed uit ziet voor jou door die groep Saksen…’ vroeg ze toen. Daar had ze een punt. Misschien moest Gawain deze kans gewoon grijpen en vertrekken, voordat het straks te laat was. Dat hij hier de dood zal vinden. Nee, dat stelde hij liever nog een hele tijd uit. ’Weet je wat, je hebt gelijk. Ik zal maar eens vertrekken en jullie met rust laten.’ Hij zette een overdreven lieve glimlach op. ’Erg gezellig je gesproken te hebben.’ Bij elk woord zette hij steeds een stap achteruit. Zijn rug nu naar de vijand keren was vragen om problemen. Op deze manier kon hij haar prima in de gaten houden.

Onderwerp: Re: Never be weak. zo maa 02, 2014 8:00 pm

Look into my eyes.
It's dark inside.
It's where my demons hide.

Demons van Imagine Dragons

Haar neiging om hem gewoon dood te schieten werd met elk woord dat hij sprak groter. ’Precies. Stel me dan in vervolg niet meer van die achterlijke vragen,’ ze fronste haar wenkbrauwen en keek hem droog aan. Maar ze hield haar mond. Haar oog viel op een boom achter haar. Ja, daar zat een Saks. Ze wendde haar blik rustig weer af zodat hij niks zou door hebben. Waarschijnlijk waren er wel meer, maar laten we hopen dat die net iets beter verborgen zaten. ’Ik weet je naam niet, dat klopt. Alleen als jij niet gezegd had dat als ik jou zou vermoorden, dat ik dan het gehele leger achter me aan kreeg, dan had ik gedacht dat je niets meer was dan een kontkruiper van de Saksen.’ Ze glimlachte vals. ‘Nog steeds heb je geen enkel idee wie ik ben. Wij Saksen zijn een sterk volk en gehecht. We laten elkaar niet zomaar sterven. Zeker niet door zo een onbenullig mannetje als jij,’ haar woorden kwamen er snel uit. Het was niet allemaal waar, zo gehecht waren ze niet. Maar ach het was altijd leuk om wat schijn in het verhaal te brengen.
’Je hebt ook nooit naar mijn identiteit gevraagd, of wel? Tenslotte snap ik niet waarom je dat niet zal doen. Je hebt een heel leger achter je staan. Ik ben hier in m’n eentje. Wat kan er nou nog gebeuren?’ was zijn wederantwoord. ‘Nee, dat heb ik niet. Maar oke, als jij echt perse wacht tot ik het vraag,’ ze nam even een pauze, ‘wie ben je?’ Haar ogen keken ijzig naar hem. Ze wachtte tot zijn antwoord. ’Erg interessante informatie die jammer genoeg al algemeen bekend was,’ waren zijn woorden. ‘Dan is het ook bekend voor je, dat hier ook je einde gaat komen? Je bent omsingeld door Saksen… Hoe wil jij je er nog uit gaan krijgen?’ ze glimlachte. Hij was het prooi geworden van de Saksen. Een prooi met waarschijnlijk veel informatie. Veel handige informatie. Dat hoopte ze dan toch.
’Weet je wat, je hebt gelijk. Ik zal maar eens vertrekken en jullie met rust laten. Erg gezellig je gesproken te hebben,’ zijn voetstappen leiden naar achter. Maar hij draaide zich niet om. Haar blik ging direct naar de Saks die ze gezien had, ze knikte naar hem. En een seconde later waren ze allemaal tevoorschijn gekomen. Allemaal stonden ze een kring rond Addyson en de jongen voor. ‘Daar is het net iets te laat voor, denk je ook niet?’ Ze kwam heel dicht bij hem staan, ‘eerst de Saksen kontkruipers noemen en dan vluchten? Laf, en ook niet bepaald slim. vind je ook niet?’ Ze glimlachte vals. Ondertussen kon ze eigenlijk wel zeggen wie ze was. Maar ze twijfelde.
‘Het verbaasd me eigenlijk wel dat je niet weet wie ik ben… Je zou denken dat zo iemand als ik, wel algemeen bekend zou zijn bij jullie Romeinen of Sarmaten,’ ze grijnsde vals. Maar je zag dat haar stemming verander was. Ze was wel klaar met het onbeleefd gedoe van de man. Hij mag dan ouder zijn, hij staat niet hoger dan haar. Niemand staat hoger.
Ze deed weer een stap naar achter, ‘als je nu niet ter plekken vermoord wil worden dan zou je mij beter nuttige informatie geven.’ Ze stopte even maar wachtte niet op een antwoord. ‘Een eigenwijs en betweterig iemand zoals jij moet vast toch iets weten?’ zei ze toen. En pas nu kreeg hij de kans om te antwoorden.
‘Waar wou je eigenlijk naartoe gaan?’ vroeg ze even later onbewust. De Saksen stonden heel dicht bij, ze hadden hem niet vast maar als hij een beweging deed, zouden ze het wel doen. Dus ze kon even goed zeggen wie ze was. Hij kon haar toch niks meer aandoen. ‘Het verbaast me niet dat jullie Sarmaten een vrouw als aanvoerder van de Knights hebben gekozen. Vrouwen zijn nou eenmaal sterker vind je niet?’ nu was ze hem eerder aan het uitdagen. Hoe ver zou hij gaan? Hij zou heel dom kunnen zijn en haar beledigen of hij zou het slim aanpakken.
Ze ging weer iets dichter staan, ‘wat zou je zeggen als je wist dat Saksen nou net hetzelfde dachten?’ Nu moest hij toch wel al een idee hebben dat ze verdomd hoog stond. Hoger dan hem. ‘Ja, ik sta hoger dan jou, misschien niet op de hoogste plek,’ alweer een leugen. ‘Maar toch, hoger dan jij zou denken.’ Ze stond wel degelijk op de hoogste plek. Ze was de leidster van de Saksen. Dat was een verdomd hoge plek, die zo een dwaas iemand nooit zou kunnen krijgen. Ze keek weer heel kil naar de man.
Hij was ouder, dan zag je. Maar niet veel ouder. En hij moest zijn plaats kennen. Onder Addyson, whatever hij ook is. Iedereen staat onder haar. Ze is de meest machtige persoon hier. Ze heeft een heel een heel leger onder haar hoede staan. Terwijl de Sarmaten enkel 12 Knights hebben. En Rome niet getrainde Romeinen. Alsjeblieft zeg,dat moest Addyson gaan tegenhouden? 12 mannen die denken dat ze wat zijn door teveel testosteron en kwade Romeinen? Waar ¼ ook maar degelijk kan vechten? Addyson had eigenlijk wel beter verwacht. En als ze eenmaal Rome in haar macht had waren de Woads ook niet bepaald een uitdaging. Merlin zou ook wel zijn dood vinden. Dankzij Addyson. Ja, hij stond ook op haar lijstje van personen die zij gaat doden. Niet iemand anders, nee, zij. De glimlach verscheen weer op haar gezicht. Deze man kon er net zo goed ook op. Hij noemde haar nou eenmaal een kontkruiper van de Saksen. Best, ze verdraaide zijn woorden een beetje. Maar nog steeds had hij duidelijk de verkeerde woorden gebruikt.
Haar hand greep naar een pijl in de pijlenkoker op haar rug. Langzaam haalde ze er een uit. Ze stond nog steeds heel dicht bij hem. Dus hij kon duidelijk zien wat ze deed en haar bedoeling begrijpen. Ze hield haar pijl vast en liet haar vingers over de punt glijden, die lichtjes in haar vel sneed. Het was een behoorlijk scherpe punt. Ze glimlachte naar hem en zei: ‘Weet je, je moet nooit iemand vertrouwen, beledigen of eender wat, die een hele boel scherpe pijlen bij zich heeft…’ Ze keek naar de man en zocht emoties. Misschien angst, dat zou betekenen dat ze hem had, dat ze de baas was over hem. En hij zijn les wel geleerd had. Hij zou zijn mond opentrekken en alles zeggen wat hij weet over de Knights en het plan van de Romeinen. Als die dwazen een plan hebben gemaakt dan…
Haar ogen gingen naar de Saksen rondom hen, ze stonden allemaal klaar om aan te vallen. Nu moest hij toch weten wie ze was? ‘Heb je al enig idee wie ik ben? Want duidelijk kan het toch echt niet worden…’

Words: 1.142 || Tag: Gawain || Notes: Toestemming voor Godmode. (:

from Kíli @ Kickstart

Onderwerp: Re: Never be weak. wo maa 26, 2014 6:37 pm

Tijd tikte door. En hoe langer Gawain hier was, hoe kleiner zijn kans op ontsnappen werd. Althans, op vredig ontsnappen. Want zich in één keer overgeven zou hij echt niet doen. Niet zolang zijn hart nog goed klopte, zijn gedachten nog helder waren en hij niet levensmoe was. ‘Nog steeds heb je geen enkel idee wie ik ben. Wij Saksen zijn een sterk volk en gehecht. We laten elkaar niet zomaar sterven. Zeker niet door zo een onbenullig mannetje als jij.’ Een schamper lachje kwam uit zijn keel zetten. Sterk volk? Gehecht? Wat voor een fantasie had die vrouw wel niet? Die keren dat hij te maken had gehad met Saksen waren ze lang niet zo gehecht. ’Wat een verbeelding. Zo gehecht heb ik jullie door al die jaren niet gezien. Wellicht als bedpartners, maar zelfs dat lijkt me nog sterk,’ reageerde Gawain sarcastisch. Nee, over dat soort dingen hielt hij z’n mond niet. Hij was daar open in. Tenslotte was het ook een onderwerp waarmee je anderen pakken kon. Alsof dit een saaie speech was en hij zich de pleuris verveelde trok hij een velletje langs zijn nagel los, aangezien het erop leek dat hij nog lang niet naar huis kon. ‘Nee, dat heb ik niet. Maar oke, als jij echt perse wacht tot ik het vraag,’ ze nam even een pauze, ‘wie ben je?’ Meteen liet Gawain zijn huid met rust en keek kalm terug, recht in haar ijzig staande ogen. ’Gawain. Eén van de laatst overgebleven Sarmatische ridders.’ Voor z’n titel was hij nog aan de jonge kant, maar als één van de ridders was hij één van de veteranen. Enkelen hadden de dood al gevonden. Sommigen van hen meteen in de eerste paar strijden. Het andere deel wat later. Hij sloeg zijn blik even neer. De gedachtes aan het verlies van landgenoten was zwaar. Maar ze waren allemaal vrij nu. Hun zielen hadden rust.
‘Dan is het ook bekend voor je, dat hier ook je einde gaat komen? Je bent omsingeld door Saksen… Hoe wil jij je er nog uit gaan krijgen?’ Meteen keek hij op en gleed zijn blik langs de struiken. Vervolgens grijnsde hij lichtjes, niet erg zeker van zijn zaak, maar ook niet onzeker. ’Dat zijn best grote woorden, weet je dat?’ sprak Gawain. ’Tenslotte schijn je iets te zijn vergeten… Ik ben erop getraind om als enige tegen meerdere te vechten. Je mag dan wel een heel leger een eindje verderop hebben, maar zodra ik die paar kontkruipers hier vermoord heb is er niets wat me nog tegenhoud.’ Tenminste, dat was het plan waar hij vanuit ging. Want het kon natuurlijk heel anders lopen. Over de toekomst had hij geen grip. Binnen enkele seconden stond er een groepje Saksen om hem heen. Gewapend, klaar voor aanval bij enige bedreiging. Vanuit zijn ooghoeken bekeek hij de Saksische krijgers. . ‘Daar is het net iets te laat voor, denk je ook niet?’ Ze kwam heel dicht bij hem staan, ‘eerst de Saksen kontkruipers noemen en dan vluchten? Laf, en ook niet bepaald slim. vind je ook niet?’ Dit was een kans. Zwaard grijpen en haar keel doorklieven. Alleen hielt hij zich nog in. ’Laf of slim, het is maar hoe je het wilt bekijken,’ antwoorde Gawain droog.
‘Het verbaasd me eigenlijk wel dat je niet weet wie ik ben… Je zou denken dat zo iemand als ik, wel algemeen bekend zou zijn bij jullie Romeinen of Sarmaten.’ Oké. Ze had een punt. Ze had hem bekend voor moeten komen, zeker omdat het nu wel duidelijk was dat ze een belangrijke status bezat. Dit bewees maar weer dat hij vrij weinig wist over het Saksische leger. Behalve dat ze stonken, niet bepaald slim waren en toch de boel wisten te overwinnen. ‘Als je nu niet ter plekken vermoord wil worden dan zou je mij beter nuttige informatie geven.’ Ze stopte even maar wachtte niet op een antwoord. ‘Een eigenwijs en betweterig iemand zoals jij moet vast toch iets weten?’ Gawain zette een niet-gemeend glimlachje op. ’Ik weet genoeg. Of jij het te weten komt… Nee. Je moet echt wel dom zijn om te denken dat mijn leven meer waard is dan die van mijn eigen landgenoten en die van de Romeinen.’
‘Waar wou je eigenlijk naartoe gaan?’ Gawain keek de andere Saksen eens aan, onderzoekend, erop lettend of ze verborgen steekwapens hadden of niet. ’Daar waar we nu zijn.’ Hij draaide wat bij, zodat hij recht tegenover een krijger stond en keek deze strak aan. ’Ja, geloof het of niet, maar dit alles heb ik zo geplant. Jullie zijn precies waar ik jullie wil hebben.’ Vervolgens draaide hij zijn hoofd richting de jongedame en schonk haar weer een glimlach. ‘Het verbaast me niet dat jullie Sarmaten een vrouw als aanvoerder van de Knights hebben gekozen. Vrouwen zijn nou eenmaal sterker vind je niet?’ Een frons verscheen op zijn voorhoofd. ‘wat zou je zeggen als je wist dat Saksen nou net hetzelfde dachten?’ ’Wie heeft je dat verteld?’ Hij schudde zijn hoofd. ’We hebben onze aanvoerder niet mogen kiezen. Dat hebben de Romeinen voor ons gedaan. Slaven hebben geen rechten, dat moet jij toch weten.’ Oké, voor slaven hadden ze wel meer vrijheid. En toch… Toch zaten de Sarmaten gevangen in de Romeinse ketenen. ‘Ja, ik sta hoger dan jou, misschien niet op de hoogste plek,’ Een korte stilte. ‘Maar toch, hoger dan jij zou denken.’ Gawain bevochtigde zijn lippen. ’Hoe weet jij wat ik denk?’
Zijn blauwe ogen keken toe hoe de dame een pijl vastpakte. Oke. Pijl en boog. Mooi wapen. Sneller dan zijn zwaard. ‘Weet je, je moet nooit iemand vertrouwen, beledigen of eender wat, die een hele boel scherpe pijlen bij zich heeft…’ Hij trok een peinzend gezicht. ’Oh echt? Bedankt voor de wijze les!’ De sarcasme droop er vanaf. ‘Heb je al enig idee wie ik ben? Want duidelijk kan het toch echt niet worden…’ Als antwoord knikte hij. ’Ja hoor. Ik heb zo’n vermoeden. Stérk vermoeden. Maar goed, je naam is me nog steeds onbekend.’