Peaceful sound of drunken people [O P E N]

‘Meer wijn!’ Werd er geschreeuwd. Vrolijk, instemmend gelach volgde al gauw. Het was een fijne donkere avond. Geen wolkje stond aan de verduisterde lucht, waardoor de maan en haar sterren goed te zien waren. Op de aardbol zelf was het feest. Tenminste, in de beroemde kroeg dat nu vol zat met halfbezopen volk. Muziek zorgde voor de prettige, ontspannende sfeer. Hier en daar werd er een spel gespeeld tussen mannen. Enkele vrouwen liepen rond met drinken, en anderen hingen om de halzen van de man waar zij zich door aangetrokken voelden. Op moment zoals deze, wanneer iedereen bij elkaar was zonder gezeik, leek het net alsof er nooit geen oorlog voor de deur stond. Dat de wereld enkel bestond uit vrede en harmonie. Maar dat alles, vrede, zou niet meer zijn dan een hopeloze droom. Gawain sloot voor enkele seconden zijn ogen, genietend van het gestreel over zijn schouders. Altijd zou er oorlog zijn. Altijd waren er mannen die steeds meer macht, steeds meer geld wouden. En daar zou iedereen onder leiden. Het Romeinse Rijk was daar het perfecte voorbeeld van. Een ontevreden keizer, die het verlangen had naar meer land. Om te krijgen wat hij wilde had hij een enorm, krachtig leger opgezet dat het ene land naar het andere in beslag nam. Gawain herinnerde het verhaal van zijn vader nog:
’Romeinen vielen Sarmatië binnen. Niet met een paar legioenen, nee, met velen. Vanaf de heuvel leek het net alsof rode mieren massaal naar boven kwamen. Maar we waren voorbereid.  Achter de heuvels stond ons leger. Lang niet zo groot als dat van de Romeinen, maar onze ruiters waren beter dan dat van hen. Lang duurde het dan ook niet dat beide partijen in een bloederig gevecht terecht kwamen. Het geschreeuw van de mannen, het geluid van twee metalen dat elkaar ontmoetten en de geur van dood was overal.’ Kleine Gawain zag hoe zijn vader diens ogen sloot bij de herinneringen. ‘Velen vonden de dood die dag. Meer aan onze kant dan dat van de Romeinen. Dat zorgde er helaas voor dat we ons moesten overgeven… Enkel onze ruiters waren nog in leven.  Om er zeker van te zijn dat zij het nog zouden overleven, hadden ze een deal gemaakt. Eens in de zoveel tijd zouden de Romeinen langs komen, om sterke nakomelingen van de ruiters mee te nemen. Hen op te leiden en hen te laten vechten voor het Rijk. Zo overleefden we, Gawain…’
En niet lang daarna had de jongen gehoord dat hij zelf één van die nakomelingen zou worden. Weggetrokken uit zijn familie, meegesleept naar dit vervloekte land.  “Gawain!” Schreeuwde een mannelijke stem, haast in z’n oor. “Het is jouw beurt man, gooien met dat ding! Genieten doe je vanavond maar in je bed.” Lachend opende de blonde, langharige man zijn ogen. ’Ja, ja. Kalm aan.’ Vervolgens richtte Gawain zijn blik op het op z’n zij gezette tafel, dat nu een doelwit moest voorstellen. Er waren vier messen ingeworpen. Allen op een andere plek, één wel heel erg ver van de roos af. Hij trok een bedenkelijk gezicht, waarna zijn hand gleed naar een verborgen mes dat in een schede zat om z’n kuit. Vervolgens smeet hij het mesje met een vlugge beweging richting de tafel. Echter was het resultaat niet veel beter dan de anderen.  Een vermoeide zucht ontglipte uit z’n keel, en maakte een wegwuif gebaar met z’n hand. ’Schijnbaar hakt de wijn bij ons allen er teveel in,’ mompelde Gawain. Moeizaam stond hij op, de vrouwelijke handen van zich af schuddend en keek eenmaal rond.  Zoveel gezelligheid. Even deed het hem glimlachen, tot iemand zijn aandacht trok.

(XD Ben benieuwt hoe Gawain hierop gaat reageren. ^^)

De nacht was zijn vriend wanneer hij eenmaal het bos achter zich had gelaten. De zorg voor vers vlees even aan de andere over gelaten. Hoe wel de oudste van zijn volk de Woads het er niet mee eens waren dat Storm het woud en zijn bescherming achter zich liet. Maar Storm hd hier het land snachts al afgespeurt naar zijn ontvoerde zus. Zelfs Cry zijn paard was er niet blij mee dat hij zich in zulk groot gevaar storten! Maar het trouwe dier besloot om hem niet dwars te liggen en vervoerde Storm naar Rome. Ze reden enkel snacht zodat ze niet opvielen. Storm was niet groot en eigenlijk te klein voor zijn leeftijd, maar dat maakte hem leniger, bewegenlijker en sneller dan grotere mensen. Vanaf dat ze in Rome aan kwamen had Storm voor alle zekerheid Cry buiten de stad gehouden. Ze zou pas komen wanneer hij haar riep met een fluitje die zij enkel kende. Dan daarb kon niemand op haar rijden tot ze het code woord gezegd hadden. Stilletjes brak hij in de huizen hun slaven kwatieren op zoek naar het dierbaarste dat ze van hem genomen hadden. Tijdens zijn zoektocht wat al ruim anderhalve maand duurde haddem ze hem nog niet ondekt. Rome was zo verdomde groot!!! In een stil gebed hoopte Storm steeds weer zijn zus tusse de andere slaven te zien slapen. Ze moest nu ongeveer 26 zijn... Storm zag haar er niet tussen en sloop verder. Wel steeds de deur weer dicht makend, want anders zouden ze meteen weten dat er iets niet klopte. Hoe spijtig voor de slaven ook, maar hij was hier niet om hen te redden, maar Selma zijn zus en nog enigste familielid! De kroeg kwam nu aan bod en stiekum klom hij weer via de daken naar zijn bestemming. De wacht kwam net de hoek om gelopen en Storm plakte zich zo plat mogelijk tegen het dak om niet gezien te worden door de wachters, maar mensen zagen enkel wat ze wilde zien en zagen hem geeneens, maar stampte droogjes door. Storm stond op en gleed tussen een openstaande raam en hetdak naar binnen. Daar was het stil op het vrolijke gelal van dronken mannen na dan. Uit ervaring met zijn oude mntor Jabo wist hij dat die dronken lui zomaar ineens nuchter konden worden. Het lag er maar aan waardoor. Hier in Rome zou vast niemand een Woads vrijrond zien lopen met wapentuig bij zich?! Torm sprong van de balustrade naar de dakspanden die nog open en bloot d kroeg eronder vrij gaf. Vanaf hier zou hij het beste zicht hebn. Storm sprong van dakspant, naar dakspant tot hij twee spanden van de kroonluchter met kaarzen verwijdert was. Zijn kap vverborg zijn gezicht en Storm dacht zijn mantel die groen/grijs was goed bij zich hielt, maar 5cm stof hing vol in het kaarzenlicht. Iemand zou het gemakkelijk kunnen grijpen en hem naar beneden kunnen trekken... Storm liet zijn blik glijdend door de ruimte gaan, maar kon ook hier zijn zus nergens vinden! Had hij daarvoor nu die slavendrijver van een Abunaba lam geslagen en na wat info te hebben verkregen dat zijn zus naar Rome was verscheeptt gedood had voor niets geweest? Stilletjes zuchten hij van woede en frustatie. Waar was Selma verdullemu!!!

Het was niet zozeer dat dit persoon met beide voeten over de grond liep. Iets bewoog aan het plafond. Eerst beschuldigde Gawain zijn eigen fantasie ervoor, dat de wijn begon te zorgen dat hij hallucinaties begon te zien, maar na enkele keren flink knipperen met zijn ogen kwam het besef dat dat bewegende stukje geen fantasie was. Hij keek weer eens rond. Niemand leek het echt door te hebben, dus besloot hij ook te spelen alsof hij van niks wist. Met een kalme tred liep hij richting een vrouw die enkele mokken wijn klaar had gezet. Waarschijnlijk niet voor hem, al belemmerde het Gawain niet het niet te pakken. Rustig pakte hij een mok vast, het gemopper van de vrouw negerend en liep kalmpjes door de kroeg heen. Af en toe nam hij een slok terwijl hij in z’n ooghoeken dat dingetje in de gaten hield. Welke idioot ging nou bovenin zitten, verstopt van de beschaafde maatschappij, in een kroeg nog wel. Een kroeg, de meeste gezelligste plek op aarde. Bij die informatie gingen zijn half verdoofde hersenen aan het werk. Hoog. Verstopt. Stil. Waar had hij die eigenschappen nou toch nog meer gehoord? Woads… Woads, dat vreemde volk waar hij weinig mee had. Wat verrast door zijn eigen gedachten trok Gawain een wenkbrauw omhoog. Als dat mens een Woad was, dan was diegene ver van huis. Wellicht werd het eens tijd de indringer bekend te maken. De rest van de kroeggangers waren te strontbezopen om het überhaupt door te hebben.

Nog altijd met de halfvolle mok in zijn handen liep Gawain onopvallend richting het bungelende stof. Langzaam, niet te snel. Vervolgens hief hij zijn vrije hand omhoog, pakte de mantel vast en trok de indringer met volle kracht naar beneden. Hoe diegene zou landen interesseerde hem weinig. Als je in een openbare plek kwam moest je jezelf showen. Aan mysterieus gedoe deden ze hier niet. En dat zou hij dit jonge knulletje eens duidelijk maken. Hij nam een slok van de wijn en liet daarna het vloeistof ritmisch ronddraaien. ’Ik heb geen idee wat je hier zoekt, als je toch enkel daarboven gaat zitten, maar dan moet je je wel wat beter verstoppen.’ Enkele blikken waren op hen gericht, al was de muziek niet gestopt. ’Je bent ver van huis, Woad. Ga terug voordat de Romeinen beslissen je hoofd van je romp te hakken.’ Wat dat betreft was Gawain blij met het lichte accent dat hij bezat. Een smal tekentje dat hij Sarmatisch was en geen Romein. Of Saks. Of Gallisch. Wat men ook maar bedacht. Het laatste beetje wijn dronk hij op, waarna hij de jongen z’n  rug toekeerde en aanstalten maakte terug te lopen naar z’n eerdere plek.

Het was remoerig genoeg hier om de doden te wekken! Dat het nog niet gebeurd was, was hem een raadsel. Zijn blik flitste van de ene vrouwelijke gezicht naar de andere. Soms keek hij niet verder dan naar de haar kleur. Storm wist dat zijn zus hetzelfde kleur haar had als hij. Een man slenterde onder hem door en even viel zijn blik op die man. Alle mannen hier droegen romeinse kledij, maar dat intereseerde hem bar weinig. Even volgde hij de man, maar richten zich daarna op een hoge lach van een zwart harige vrouw, maar ze was te oud voor de leeftijd van zijn zus. Storm wilde zich net verplaatsten toen hij een enorme ruk aan zijn mantel voelde. Even was hij verbaasd en verward, maar hersletde snel al was de landing niet geheel soepel en zacht te noemen zoals hij normaal deed wanneer hij uit de boom kwam. In een snelle blik zag Storm een tafel half onder zich verschijnen. Storm draaide zich bij en landen eerst op zijn handen tussen de bierpullen en zetten zich daarna sterk af waarna hij wat beter landen op zijn voeten. De woorden van de man die hij eerder had zien lopen tot hem richten. Het jammere er van was dat zijn zoektoch nu beter gestaakt kon worden nu hij ontdekt was... Zijn heldere blauwe ogen straalde een en al woede uit, maar aan het accsent te horen was dit geen bloedzuivere romein? Niet dat Storm het liet zien, maar Sarmatisch. Vast een van de landen die de romeinen ingepikt hadden? Storm weigerde wat tegen die gast te zeggen. Niemand hier verdiende zijn woorden. Zeker niet zolang ze geen kennis over de verblijfplaatst hadden van zijn zus.  Een dronkaard wilde naar zijn mantel reiken. Storm was nu alerter dan toen hij daar boven zat. In een snelle beweging had hij zijn mantel  al weg getrokken en zijn lange dolk die voor een klein zwaard door zou kunnen gaan vast. De dronkaard moest lachen om Storm's snelle reactie, maar de jonge jager vond het niet om te lachen. Hij sprak al weinig onder zijn eigen volk en zelden tegen vreemde tot nooit!

Woede. Woede was te lezen in de ogen van deze jonge knul. Wel, dan had hij daar maar niet geheimzinnig bovenaan moeten gaan zitten. Zo simpel als dat. Dat moest hij maar doen als hij weer bomen aan het beklimmen was, of aan het jagen. Niet hier. Niet in Rome. Zo waren de gewoontes hier niet. Aangezien Gawain geen reactie kreeg op z’n woorden, liep hij maar gewoon richting z’n oude plek. Wat er nu van dat knulletje komen ging was niet zijn taak meer. Als hij weigerde weg te gaan, dan was dat diens probleem. En anders zorgden de anderen er maar voor dat die Woad vertrok. Net had de blond harige man zijn achterwerk op de stoel geplaatst toen hij zag hoe de Woad z’n wapen trok en die richtte op een andere dronken kerel. Een wapen trekken in een kroeg, was die jongen gek? Wilde hij zo graag dat de gezellige sfeer om zou slaan in een massale vechtpartij? Dat wou Gawain niet hebben.  Het was prettig op de manier waarop het nu was. ’Hé.’ In zijn stem lag nu een lagere klank, om meer door te dringen. ’Doe je wapen weg en vertrek of blijf hier en gedraag je als ieder ander. Verkloot de sfeer niet.’ Eén van zijn eerder gegooide messen werd naar ‘m terug gebracht. Met een simpel knikje bedankte hij diegene en liet het mesje wat tussen zijn vingers ronddraaien, zorgend dat hij zelf niet gesneden werd. Wat dat betreft was jarenlange ervaring erg fijn. De kunst om met wapens om te gaan werd dan ook steeds gemakkelijker. Hij had zijn blik op het kleine wapen gericht terwijl hij mompelde: ’Anders zorg ik er persoonlijk voor dat je de stad word uitgesleept.’ Bovenal veilig de stad uit werd vervoert. Nee, de Woads waren niet zijn meest favoriete volk maar deze knul was jong. Nog te jong om te sterven. Hij had nog een leven voor zich en dat mocht hem nog niet afgenomen worden. Tenslotte vermaakte Gawain zich wel als hij de Romeinen eens tegenwerkte.

De man die zijn reactie uit gelokt had was aeer met iets anders bezig. Er was een jonge meid bij hem komen zitten. Storm wilde net zijn wapen weg steken toen die blonde kerel tot hem sprak. Zijn kap was iets naar achteren geschoven door die vreemde val van eerder, maar als antwoord op diens woorden trok die weer naar voren. Maar zweeg verder. Zijn lange dolk in de plooi van zijn mantel weg stekend. Het kon hem een barst scelen wat die man van hem vond of wilde gaan doen. Buiten een eindje van de kroeg klonk het gestamp van een viertal wachters Kennelijk waren ze op weg naar hier, maar via de voordeur was Storm niet van plan omte vertrekken. Zich soepel andere vooral ontwijkend slingerend tussen de dronkaarden door liep hij richting de trap. Het raampje waar Storm eerder door naar binnen gekomen was zou zijn uitgang zijn! Storm had net de voet van de trap bereikt toen de deur open ging. De blik van de romein ging door het vertrek en zag Storm net aanstalte maken om de trap op te lopen. Hij had wel vaker Woads gezien, maar hir in Rome zonder wapen tuig niet met! [‘Halt, laat je gezicht zien!‘ riep de romein in zijn richting. Maar Storm reageerde niet en wist dat hij weg moest wezen. Normaal zou hij vechten, maar het was hier te druk en dit was de enigste weg naar buiten nu en om weg te vluchten. Storm zag dat de romein en zijn andere drie landgenoten ver genoeg bij hem vandaan stonden dus richten hij zich op de trap en rende met twee tredens te gelijk naar boven. Het gevloek van de romein ontging hem niet, maar verder luisterde Storm er niet naar en dook de overloop op. Misschien dachten ze hem te hebben, maar d keken die lui toch lelijk op hun neus. Zeker toen de twee die achter hem aangestuurt werden zagen dat Storm zich soepeltjes door het open staande raam wurmde en via het dak weg vluchten. ‘Hij zit op het dak Comandant!‘ riep een van hen. Tewijl ze terug kwamen. ‘Er achteraan dan en jullie zuiplappen ook!‘ bulderde de comandant luid en schopte een van de stoelen om waar een van de zattekoppen op zaten voor hij naar buiten masheerde. Storm rende over het dak en zetten zich af om op de volgende weer te landen. Daarna floot hij schel en hard. Cry spitste haar oren en zetten meteen een sprint in om naar haar baas toe te gaan. Andere soldaten kwamen door het gebulder van d comandant aan geholt om te zien waar die herrie voor nodig was. Cry stoof langs een stel op waardoor er twee onderuit gingen. Storm hoorde het hoefgeklepper dichterbij komen en zag een hooiwagen bij een woning staan. Daar sprong hij in en klom er weer uit, net op het moment dat Cry aan kwam. Ze kwam slippend tot stilstand en Storm klom in het zadel. Schudden zijn boog van zijn schouders en legde er een pijl op. De mannen uit de kroeg waren hetichstebij. Even mikken en los was de pijl. Natuurlijk mikte Storm op een romein. De soldaat kermde van de pijl in zijn schouder. Dit was niet meer dan een waarschuwing, maar Cry wist dat ze nu weg moesten wezen. Ze sprong meteen in galop en galopeerde met volle gang door de straten...

Een geeuw glipte tussen Gawain’s  lippen door zodra hij de wachters hoorde. Voorspelbaar dit. Nog zo voor gewaarschuwd. Ach ja, de Woad had er zelf voor gekozen. Geschreeuw klonk tussen de straten door, een paar Romeinen waren de kroeg binnen gebanjerd om achter de jongen aan te gaan. De Sarmaat deed niets anders dan gewoon toekijken vanuit zijn stoeltje, alsof het een real life film was. Zijn eerste gedachten waren dat hij zich er niet meer mee zou bemoeien, dat hij zou laten zoals het was. Maar naarmate de aantal soldaten groter werd, begon het onbewust aan hem te knagen. Zoveel jonge jongens waren door hem gestorven. En hoewel hij aan deze Woad niks kon doen, voelde hij zich er toch verantwoordelijk voor. Soort van. Toen een hooggeplaatste getrainde aap schreeuwde dat ze in de benen moesten komen, besloot Gawain dat te gebruiken als excuus om zich er wel degelijk in te gaan mengen. Wat de gevolgen van zijn actie kon zijn, interesseerde hem weinig uit. Rome had haar knights nodig. Die zouden ze heel laten, zolang ze niet vertrokken richting hun thuisland.
Vluchtig was Gawain naar een hoek van de kroeg gelopen, waar hij een speer wegpakte. Gezien dit te paard ging plaats vinden, en de Romeinen in de meerderheid waren, was een lang wapen het verstandigste. Naar zijn mening dan. Iedereen had zijn eigen manier van vechten.  Vervolgens rende hij naar buiten, richting zijn oudere hengst die al op hem te wachten stond.  Nee, zijn paard had geen naam. Nooit gehad in al die jaren dat ze samen waren. Hij had ervoor gekozen het dier geen naam te geven aangezien zijn vader hem vroeger eens een legende had verteld. Sarmaten geloofden dat gesneuvelde ridder terug kwamen als de beste paarden en dat zij de generatie na hen beschermden tegen dat wat komen ging. Gawain geloofde dat zijn paard ook een gesneuvelde ridder was geweest en omdat hij niet wist hoe die ridder heette, bleef zijn paard naamloos.
Nadat hij op z’n ros geklommen was en de speer goed vast hielt, gaf hij het dier de sporen. Als een perfect team stoven ze achter de rest van de meute aan. Een indringer zoeken was niet veel werk op deze manier. Op een gegeven moment liet Gawain de teugels los om de speer in de juiste positie te brengen.  Hopelijk zou dit wapen lang houden, aangezien hij het niet ging gebruiken als steekwapen. Het zou gaan dienen als een soort enorme knuppel, om de Romeinen ermee knock out  te slaan. Zo was hij toch nuttig, en was de schade niet te groot. Pas als de speer zou breken, zou hij grijpen naar z’n zwaard. De eerste Romeinen kwamen in zicht. Al sturend met zijn benen haalde Gawain een keer uit met de speer, waarbij hij een enkeling raakte. Sommigen gingen meteen vol op hun bakkes, anderen wisten zich beduusd nog staande te houden. Meer geschreeuw. Meer lawaai. Zo langzamerhand begon de knight er plezier in te vinden. De weg werd wel steeds schoner op deze manier en was er minder bedreiging.



OOC: Merlin voegt zich erbij in nu

Met stevige stappen liep Merlin door de straten van Rome. Hij was op weg naar de kroeg, omdat hij van zichzelf een keer vrij mocht nemen. Of nou ja, zijn vrienden hadden het hem aangeraden. Gedwongen. Iets in die trant. Hij kreeg hoofdpijn van het denken aan hoe en wat. Misschien moest hij daarom maar gewoon een keer doen wat anderen deden, in plaats van zijn magische trucs uithalen en in een bos leven. En een hele groep woudmensen tegen de Romeinen leiden. Nu hij er zo over nadacht had hij eigenlijk een best wel druk leven. Maar goed dat hij even rust nam. Ook al was het maar voor even.
Aan het einde van deze straat was zijn bestemming voor vanavond, zei Merlin in zichzelf. Hij was al een hele tijd niet meer in Rome geweest, laat staan naar de kroeg. Tussen de huizen, in smalle steegjes en portiekjes zag hij dronken mensen staan.
Verder in de straat zag Merlin iemand en daarachter een hele meute mensen. Met een schok herkende hij die ''iemand'' als Storm, een jongen die ook bij de Woads zat. Hij moest hem helpen, hij voelde het. Snel rende hij richting de jongen. `Wat is hier aan de hand?' siste hij toen hij naast hem stond.

De één viel na de andere. Veel weerstand konden de Romeinen niet bieden, aangezien Gawain én van achteren aan kwam én te paard was. Normaal gesproken viel hij niet aan in de rug. Dat was zwak en een vorm van lafheid. Maar dit was niet een echt gevecht. Geen strijd. Er zouden geen doden vallen, zolang de Woad uit de handen bleef van de Romeinen dan. Want wanneer dat zou gebeuren –niet dat Gawain daar bang voor was- kon het wel eens afgelopen zijn. Niet enkel afgelopen met de jonge Woad. De ‘vrede’ die tussen de twee volkeren was zou dan ook verdwijnen. Waarschijnlijk. Hij was er niet helemaal zeker van, aangezien hij de laatste tijd zich enkel bezighield met de Saksen of met zichzelf. Het gezeik over andere problemen die de Romeinen met zich meedroegen was niet zijn bezigheid. De Saksen van zichzelf waren al erg genoeg. Zwaar. Moeilijk. Kans om zo’n aanval van hen te overleven was sowieso klein. Wat dat betreft had hij totaal geen zelfvertrouwen. Al die jarenlange ervaring was helemaal niks vergeleken met dat. Verderop zag hij een groep staan, met enkele meters verder de jongen. Echter stond die jongen nu niet alleen. Er was een tweede Woad. Hij fronste. Wat deden al die Woads hier? Waren ze hun leven in de bossen eindelijk eens zat? Hij hield de speer weer verticaal vast, nam hij met zijn andere hand de teugels weer vast waarmee hij z’n paard terug bracht in een stap. Of er mensen in de weg stonden maakte Gawain weinig uit. Zonder enige waarschuwing stuurde hij het paard tussen de menigte door. Velen hadden al wel door dat er van achter iets aankwam, anderen waren zo erg afgeleid dat ze aan de kant gebeukt werden door het beest. En hoewel zijn actie onbeschoft waren, gunde niemand hem een kwade blik. Niemand schold hem ervoor uit. Ze wisten wie hij was. Ze wisten dat hij één van hen was en zijn leven ongewild riskeerde voor een volk waar hij niet eens bij hoorde. ’Flavius,’ sprak hij nadat hij eindelijk door de groep heen was. Zijn blik was gericht op de norse commandant, die de Woads niet erg leuk leek te vinden. ’Laat ze gaan. Ze hebben niks misdaan. Plus, ik denk niet dat jullie Romeinen er nog een extra bedreiging erbij willen hebben of zie ik dat verkeerd?’ Terwijl hij de speer tussen zijn knie en het zadel vast klemde, steunde hij met beide handen op de knop voorop het zadel.



OOC: Zo slecht als wat. I'm sorry