On my way back [&MERLIN]

De ontmoeting met de Saks was spannend geweest. Gawain had voldoende interessante informatie verzameld en nu was het zijn taak dat te melden. Echter kon dat nog moeilijker gaan dan wegkomen bij de Saksen. De reis van het Verloren Gebied naar Rome was lang. In een snel tempo kon hij het misschien in een week, anderhalf week halen. Anders duurde het langer. Maar er was nog één groot opstakel. Een gevaarlijke, wellicht nog gevaarlijker dan de Saksen zelf. De Woads. Misschien was het minder gevaarlijk geweest als hij langs hun woud kon rijden, alleen was dat in zijn geval niet zo. Hij moest er dwars doorheen. Op de heenweg was Gawain ook wel door het woud gegaan, in vol gas zonder enige keer te stoppen. Of dat nu ook zo gemakkelijk ging… Hij had het vermoeden dat het gewoon goed geluk was geweest. Dat de Woads sliepen, of dat ze geen bedreiging in hem zagen. Nee, dat was onzin. Bedreiging of geen bedreiging, die mensen hielden niet van buitenstaanders. Een stevige windvlaag blies langs hem heen, liet de mist die rondom het woud hing wat bewegen. Lang staarde Gawain ernaar, terwijl zijn paard onrustig stap voor stap dichterbij kwam. In zijn gedachten was hij in tweestrijd. Een nieuw pad nemen en het risico lopen verkeerd te gaan of het oude pad nemen en daar hoogstwaarschijnlijk Woads tegen komen. De twijfeling was groot, tot hij op een gegeven moment toch de knoop doorhakte. Hij zou het oude pad nemen, en hopen op het beste.
Nadat Gawain z’n oude ‘ingang’ terug gevonden had, liet hij zijn paard aangalopperen. Het pad was behoorlijk smal. Door de wind bewegende takken hingen hem ook aardig in de weg. Echter ging daar zijn aandacht niet bepaald naar uit. Hij zorgde dat hij de takken ontweek zonder te vallen, en hield tegelijkertijd ook de bomen in de gaten, controleren of er Woads in zaten. Je wist maar nooit wanneer ze je in de gaten hielden of niet. Ergens wist hij dat het nutteloos was om het te controleren. Met deze snelheid, de afleiding en de talenten van de Woads was het simpelweg onmogelijk om hen te spotten. Ineens hinnikte zijn paard hard en zette de noodrem in.  Door deze onverwachte beweging klapte Gawain naar voren, maar wist zich nog net vast te grijpen aan het paard z’n hals zodat hij niet zou vallen. Zo gauw als hij kon drukte hij zichzelf terug het zadel in, schoten zijn ogen direct in de richting waardoor dit was ontstaan. Er stond iemand, midden in het pad. Hij wachtte geen moment langer en trok zijn zwaard, klaar voor mogelijk gebruik.

Het was een bewolkte dag en de regen hing al dagen in de lucht, maar hij wou maar niet naar beneden komen. Merlin liep rond in het kamp. Woads werkten aan de trucs die ze gebruikten om het volk bang te maken. Hij knikte goedkeurend. Van een aantal kreeg hij een knikje terug. Ineens bedacht hij zich dat hij de uitkijkposten nog moest checken en hij liep haastig het kamp uit.
Toen hij bijna bij de eerste wachtpost was, hoorde hij een schreeuw, gevolgd door veel en hard gekraak en ten slotte een plof. Merlin rende naar het geluid toe. Daar lag zijn eerste wachtpost, met een pijlschacht uit zijn borst. `Wat is er gebeurd?’ De wachtpost kreunde. Bloed sijpelde rond de pijl naar beneden en drupte op de bladeren. Toen klonk er weer geschreeuw, gekraak en een luide plof. Intuïef wist Merlin dat het de tweede wachtpost was. `Blijf liggen, ik kom zo terug!’ riep hij toen hij opstond en richting de tweede wachtpost rende. Hij was er niet veel beter aan toe dan de eerste, behalve dat de  pijl door zijn buik was geschoten, in plaats van zijn borst. Het bloed stroomde sneller en Merlin wist dat deze man het niet zou redden. `Het komt goed,’ fluisterde hij. De man hoestte bloed op. Dit ging helemaal verkeerd. De derde wachtpost sloeg alarm, die was blijkbaar niet aangevallen. `Hey jij!’ riep Merlin. `Haal een dokter! Nu!’
 
Nadat de twee wachtposten waren aangevallen en verzorgd werd het rustig in het kamp. Nonchalant stond Merlin te kijken naar zijn mensen vanuit de schaduw van de bomen. Alles ging redelijk goed, voor zover hij kon zien.
Hij hoorde de ruiter al van verre aankomen. Zijn spionnen ook. Ze hadden hem gewaarschuwd dat de man een uitrusting droeg, te paard was en een zwaard had. Hij zuchtte. Waarom moesten mensen toch altijd door zijn bos komen? Deed hij een keer de moeite om zich te verbergen, ging iedereen hem opzoeken. Dan vroegen ze gewoon om een beetje ‘’magie’’. Een van zijn spionnen kwam naast hem staan en vertelde hem waar de indringer het bos in kwam. Het was niet eens zo ver van het kamp, dus besloot Merlin een sprintje te trekken en de indringer op te wachten.
Takken sloegen in zijn gezicht, maar hij lette er niet op. Al snel kwam hij bij een nauwelijks bereden pad en hij zag de indringer aankomen. Merlin ging midden op het pad staan en wachtte tot de ruiter dichterbij kwam en stopte. Hij hoopte tenminste dat de indringer zou stoppen.

Zijn zee blauwe ogen keken recht naar de Woad en hoe kalm hij zelf wel niet was, was zijn paard dat niet. Het was alsof dat beest voelde wat voor gevaar deze vreemdeling met zich meedroeg. Onrustig hinnikte het paard, constant opnieuw. Trippelde hij wild heen en weer, hopend dat z'n berijder toestemming zou geven weg te schieten. Maar dat deed Gawain niet. Hij keek de Woad enkel aan. Angst voor hen had hij niet echt. Ja ze waren dodelijk stil en zo schijnheilig als de pest, wat een donders gevaarlijk wapen kon zijn, maar hij was er zeker van dat ze in een man-tot-man gevecht niet veel voorstelden. Zeker niet deze jongeman. Hij leek wat aan de magere kant, had geen spieren zover hij kon zien. Kleding bedekte veel.
Het zwaard hielt Gawain wat losjes vast. Niet te los zodat het zo ineens vallen kon, maar ook niet zo strak dat zijn eigen knokkels wit werden. Momenteel leek het hem beter zo min mogelijk bedreigend over te komen. Net zoals in het Saksen-gebied, was hij nu ook weer in de overduidelijke minderheid. Plus, waar één Woad was, waren er altijd meer. Hij suste z'n paard zachtjes, voordat hij tegen de Woad sprak: 'Is er wat mis?' Bijna had Gawain de nijging er 'meneer' achter te zetten. Alleen dat klonk weer zo formeel, wat totaal niet zijn style was. Om te voorkomen dat hij misschien een hele speech van deze Woad zou krijgen, vervolgde hij gauw. 'Ik weet dat dit jullie gebied is, en dat jullie niet houden van buitenstaanders, maar dit is zowat de enigste en snelste weg naar Rome.' Het paard brieste, schraapte ongeduldig met diens linker voorbeen. 'Laat me door en er zal niks gebeuren.' Gawain kon haast kotsen van zichzelf. Die laatste zin waren Romeinse woorden geweest, die hij ooit eens had opgevangen toen hij een Romeinse cavalerie moest begeleiden. Het woord van de Romeinen stelde helemaal niks voor. Je kon er niet van op aan dat het ook werkelijk gebeuren zou. Romeinen waren leugenaars. Vuile verraders. Honden.
'Ik ben Gawain, één van de Sarmatische ridders. Wellicht veranderd je standpunt er niet veel door. Maar ik moet nu echt door.'  Dat was zijn laatste poging door te mogen rijden. Als het nu nog niet mocht was hij radeloos. Of nou ja, radeloos in zijn goede verstand. Anders zou hij zich er een weg doorheen slaan. Afwachtend keek hij naar de Woad, hopend op een goed antwoord.

Merlin keek met opgetrokken wenkbrauwen naar het onrustige paard van de indringer. Het trippelde heen en weer en wou het liefst heel hard wegschieten, maar dat liet zijn bereider niet gebeuren. Die keek hem Merlin en hij keek terug. Het was een Knight in uitrusting, met redelijk lang donkerblond haar en een ongeschoren baard. Hij suste zacht zijn paard en zei: `Is er wat mis?' 'Ja, natuurlijk is er wat mis!' wilde Merlin reageren. Twee van zijn mannen waren neergeschoten en op hetzelfde moment kwam deze Knight aanrijden. Maar voordat hij dat kon zeggen vervolgde de indringer: `Ik weet dat dit jullie gebied is, en dat jullie niet houden van buitenstaanders, maar dit is zowat de enigste en snelste weg naar Rome.' Geïrriteerd rolde Merlin met zijn ogen. Alsof hij dat niet wist. Het paard brieste en schraapte ongeduldig met zijn linker voorbeen. `Laat me door en er zal niks gebeuren.' Leugenaar! Merlin keek de indringer lang en verwijtend aan. `Weet je wat er mis is?' begon hij uiteindelijk. `Twee van mijn mannen zijn neergeschoten en ineens kom jij hier aangebaggerd, vragend ofdat je door het bos mag, met slechts één slap argument.' Hij schudde zijn hoofd. Hij mocht dan wel jong zijn, de leider van een groep woudmensen en beschuldigd zijn van magie, dom was hij zeker niet en hij wist ook wel dat, als het op een één op één gevecht uitkwam, hij zou verliezen. Maar wat die indringer niet wist was dat er minstens vijf van zijn mannen langs het pad verscholen waren, ieder moment klaar om in te grijpen. Het zou dus niet snel een één op één gevecht worden. `Ik ben Gawain, één van de Sarmatische ridders. Wellicht veranderd je standpunt er niet veel door. Maar ik moet nu echt door.' Nee, Merlins standpunt veranderde er inderdaad niet door. `Er is voor indringers geen plaats in dit bos,' zei hij verbeten. Hij wachtte even. Die Gawain zou vast over hem heen draven, met zijn onrustige paard, maar dan zou hij levend niet verder dan twintig meter komen. `Ik zou maar niet over me heen rijden, als ik jou was,' waarschuwde hij. `Dat kost je waarschijnlijk je leven.' En het mijne ook. Hij vond het niet leuk om zo tegen mensen te doen, ongeacht  pf ze goed of slecht waren, maar het moest. Hij moest zijn mensen beschermen.

Dit ging niet goed. Deze Woad zou hem niet doorlaten. Nooit niet. Het zag er toch naar uit dat Gawain zijn weg er doorheen moest slaan, ondanks zijn zwakke positie. Hij kende deze weg, dit smalle paadje. Maar de rest van het bos was één grote doolhof. . `Weet je wat er mis is?' begon de Woad. `Twee van mijn mannen zijn neergeschoten en ineens kom jij hier aangebaggerd, vragend ofdat je door het bos mag, met slechts één slap argument.' Wat? Werd de schuld nu in zijn schoenen geschoven? Dat was onmogelijk! Hij vocht niet eens met boog! Natuurlijk wist hij wel hoe hij ermee overweg moest, en hij gebruikte het alleen in uiterste noodgevallen. Dit was geen noodgeval. Of nou ja, nog niet. Zijn informatie had haast, zodat ze zich erop voorbereiden konden. Gawain had een wenkbrauw opgetrokken. Verontwaardiging was in zijn ogen te lezen. ’Het spijt me van je mannen. Zoiets is nooit gemakkelijk,’ sprak Gawain. ’Maar bij, ik weet niet welke god die jullie volgen, ik was het niet. Vechten met pijl en boog is niet mijn ding.’ Eindelijk leek zijn paard wat te kalmeren. . `Er is voor indringers geen plaats in dit bos,' klonk het verbeten. Gefrustreerd slaakte hij een zucht. Leek deze Woad het niet te snappen? Als hij niet door mocht rijden, dan waren die twee mannen van hem niet de enigste doden. Er zouden meerderen vallen. In slow motion leken zijn kuiten richting de flanken van zijn paard te gaan, klaar om die weer naar voren te schoppen. `Ik zou maar niet over me heen rijden, als ik jou was,' waarschuwde de Woad. `Dat kost je waarschijnlijk je leven.' Nu was Gawain er klaar mee. Met een vlugge zwaai over de hals van zijn paard sprong hij op de grond, stapte hij recht op de Woad af. ’Je lijkt het niet te snappen, hé.’ Reageerde hij, zijn stem wat gedempt zodat niet iedere ziel het horen zou. ’Als ik niet door dit bos kom, dan komt mijn informatie te laat. De Romeinen hebben ons op deze missie gezet om te voorkomen dat de Saksen met succes zullen binnenvallen. ‘ Zijn gezicht stond strak. Bloedserieus. ’Ze komen eraan, de Saksen. Niet verdomd ver hier vandaan eigenlijk. En als ze bij Rome willen komen, dan gaan ze waarschijnlijk door dit woud. Meer mannen zullen van je sterven.’ Vervolgens richtte hij zijn zwaard op de Woad. ’En nu aan de kant. Wellicht dat we dan allen nog een kans hebben te overleven.’