It's a horrible day {Ailín}

Het regende hard. Heel hard. Water stroomde over de bladeren en veranderde de mossige bosgrond in modder. Het was niet het weer waar Merlin op zat te wachten, maar hij moest het er maar mee doen. Terwijl hij zijn rondje maakte om langs te gaan bij alle wachtposten hoorde hij steeds een zuigend geluid als hij zijn voeten optilde. Dat is nog wel het ergste, dacht hij. Dat zuigende geluid. Merlin haatte dat geluid. Het deed hem ergens aan denken. Aan iets wat hij moeilijk vast kon stellen. Het was een bepaalde sfeer van iets –iets wat hij zich niet kon herinneren. Misschien had het te maken met zijn verleden, maar misschien ook niet. De bomen om hem heen maakten plaats voor een kleine open plek. Hier moest een van zijn wachtposten zitten. Merlin floot vier verschillende tonen; het waren tonen die aangaven dat het iemand van de Woads was. Hij luisterde, maar er klonk geen antwoord. Hij floot nog eens, precies dezelfde tonen. Maar weer kwam er geen antwoord. Toen viel zijn oog op een zwaard, die half uit zijn schede tussen de struiken lag. De jongen liep ernaar toe en pakte hem op. Angst overviel hem. Misschien was er iemand het bos in gedrongen en had zijn wachtpost vermoord. Dat zou betekenen dat hij én een wachtpost minder had, én iemand via een doorgang die de Woads niet kenden door het bos konden dringen. Ineens hoorde hij achter zich geritsel. Snel draaide hij zich om, het zwaard rondzwaaiend in zijn hand. Misschien kon hij niet zo goed zwaardvechten, hij kon zichzelf in ieder geval verdedigen.

Nooit had Ailín gedacht dat die Galliërs het werkelijk in zich hadden het woud in te stappen. Drie waren het er geweest, van ongeveer twintig jaar. Misschien iets ouder. Maar ze hadden allemaal één ding gemeen: ze hadden teveel zelfvertrouwen gehad. Een te grote mond. Wel, dat vond Ailín altijd wel mooi om tegen te komen. Niet om ze extra aan te moedigen of dat hij tegen hen opkeek. Oh nee. Juist andersom. Graag stampte hij dat soort jongens diep de grond in, krenkte hij hun arrogantie en zorgde hij ervoor dat ze in hun broek zouden piesen. Echter hadden deze knullen wel het lef het Woad terrein op te komen. En dat het leven gekost van een andere Woad. Het spel was wat anders gelopen dan Ailín in gedachten had, maar er was altijd een plan B. In dit geval: Ze zelf opsporen en vermoorden. Met levens nemen had hij totaal geen moeite. Dood gaan deden we allemaal, op z’n tijd. Gehuld in een rode mantel en de grote kap over z’n hoofd liep hij door de regen. Het vallende water had ervoor gezorgd dat zijn mantel nu niet gewoon rood, maar nu ook een donkere kleur had gekregen. In zijn handen rustte een nieuwe boog, met enkel één pijl. Daar zou hij het wel mee kunnen redden. Opeens zag hij een spoor in de modder, vers. Het leidde naar een kleine open plek. Echter nam Ailín niet het meest gebruikte pad. Via de bosjes sloop hij erheen, niet geheel kunnen voorkomend dat enkele bladeren geluid maakten. Speeltjes mochten best weten wanneer hun laatste uur geslagen waren. Vervolgens sprong de jonge Woad uit de bosjes, zijn pijl recht op het figuur gezicht en zijn vingers die maar heel lichtjes de nok vast hielden. Vanonder de kap keek hij naar de persoon. Merlin… Het was Merlin. Geen Galliër. Even twijfelde hij of hij de pijl los zou laten of niet. Als hij dat nu zou doen was hij van de leider af. Maar niet van de rest van het volk. ’Merlin…’ mompelde hij. Na enige tijd te hebben getwijfeld liet hij de pijl zakken en trok hij de kap van zijn hoofd. ’Waarom houd je dat zwaard vast?’ Licht verbaast keek Ailín ernaar, spelend alsof hij van niets wist. ’Je liet me even denken dat er een indringer was.’ Opgelucht haalde hij adem.

Nee, het was geen indringer. Het was Ailín. Merlin wist eigenlijk niet wie hij liever tegenover zich had gehad. Ailín was nou niet echt een jongen die hij mocht. Hij keek naar de pijlpunt die op hem gericht was en pas na een paar seconden verdween. Twijfelde Ailín? Wou hij hem dood hebben? De jongen trok de kap van zijn hoofd en liet de pijl zakken. `Waarom houd je dat zwaard vast?' vroeg hij licht verbaasd. Merlin keek hem aan. Het zag er waarschijnlijk best raar uit, maar ach, anderen zagen er vast ook vreemd uit als ze gewoon een wapen vast hadden. Ailín wist het antwoord vast zelf wel. `Je liet me even denken dat er een indringer was.' Jaja, een indringer. `En daarom hield je me zo lang onder schot? Ik zag je wel twijfelen. Even voor de duidelijkheid: het wordt niet erg gewaardeerd als je de leider van de groep waar jij zelf in zit neerschiet.' Hij keek uitdagend naar de jongen tegenover hem.

Wellicht had Ailín toch die pijl moeten laten gaan. De sfeer was gespannen, en niet bepaald vriendelijk. Wat moest hij nu doen? Zijn masker op houden en net doen alsof hij heel onschuldig was, of werd het tijd dat de leider zijn ware hij zag. Dit was een onverwacht bezoek geweest, en op dit soort dingen was hij dus niet voorbereid. Misschien moest hij zich nog eventjes koest houden. Een uitdagende blik stond in de ogen van Merlin. Op dat moment was het moeilijk zich in te houden, maar zijn masker ging nog niet af. `En daarom hield je me zo lang onder schot? Ik zag je wel twijfelen. Even voor de duidelijkheid: het wordt niet erg gewaardeerd als je de leider van de groep waar jij zelf in zit neerschiet.' Bij het horen van deze woorden trok Ailín beide wenkbrauwen omhoog, enigszins verrast. ’Ehh..’ kwam er wat onzeker uit, zijn blik richtend op z’n pijl en boog. ’Als ik echt had willen schieten had ik dat wel gedaan..’ In een simpele beweging gooide hij de pijl met de boog weg, waarna ze ergens achter de bosjes landden. ’Sorry als je dat werkelijk denkt.’ Ongemakkelijk wreef hij over z’n achterhoofd. Daarna keek hij om Merlin heen, naar de plek achter de leider. Vervolgens gleed zijn blik omhoog. Enkele seconden fronste hij bedenkelijk. ’De wacht… Hij’s weg.’

Ailín trok beide wenkbrauwen omhoog. `Eh...' Het klonk onzeker. Ergens gaf Merlin dat een goed gevoel, maar hij liet het niet merken. `Als ik echt had willen schieten had ik dat wel gedaan...' De leider schudde zijn hoofd en zag hoe de ander de boog weggooide. `Misschien, maar je herkende me. Dat je twijfelde om je pijl ergens anders op te richtten zegt meer dan genoeg. Je hebt me misschien niet gedood, maar je zag daar wel aanleiding toe.' `Sorry als je dat werkelijk denkt,' antwoordde Ailín. Nee, het spijt je niet. Helemaal niet. Met een zucht keek Merlin om zich heen. Door die stomme jongen had hij geen tijd gehad om op zoek te gaan naar de indringer en de wacht. `De wacht... Hij's weg.' Geïrriteerd rolde hij met zijn ogen. Natuurlijk is die weg, waarom zou ik anders met dit zwaard hebben lopen rondzwaaien? `Ja, natuurlijk! Hoe moet ik anders aan dit zwaard komen? Ik heb niet werkelijk magie, hoor!' reageerde hij boos. Maar ze hadden nu wel een probleem: een vermiste wachtpost en een indringer -misschien wel meer. Merlin dacht na. `Jij gaat terug naar het kamp en waarschuwt iedereen. Ik ga kijken of ik sporen vind.'

Ailín

Words: 352
Tagged: Merlin
Notes: New sheet
Mood: Frustrated

Meteen had Ailín spijt gehad. Zijn boog.. Het was de enigste trouwe “vriend” die hij kende. Een stukje zekerheid dat zijn karakter een deeltje aanvulde. Plus, de indringers waren in de buurt. Waar precies was nog altijd onbekend, maar ze vormden een gevaar. `Misschien, maar je herkende me. Dat je twijfelde om je pijl ergens anders op te richtten zegt meer dan genoeg. Je hebt me misschien niet gedood, maar je zag daar wel aanleiding toe.' Hij trok een verslagen gezicht. Alsof hij zojuist een aantal enorme klappen had opgelopen en te beduusd was om er direct op te reageren. Een korte tijd later schudde Ailín zijn hoofd. ’Wat voor aanleiding zou ik moeten hebben volgens jou?! Als jij dood bent is er niets anders meer dan chaos, en Woads die elkaar de schuld geven. Geheid dat we dan de Saksen op onze koppen hebben zitten! Zonder jou.. Zijn we in feite niks,’ Snoof hij gefrustreerd. Geen woorden die hij zomaar zeggen zou en er zat een deel van waarheid in. Wanneer Merlin dood zou zijn zouden de Woads flippen. Wat voor horrors dan zou volgen was nog een vraagteken. Maar daar wou hij ook niet over nadenken. `Ja, natuurlijk! Hoe moet ik anders aan dit zwaard komen? Ik heb niet werkelijk magie, hoor!' Was de boze reactie. ’Relax… Ik dacht dat dat zwaard van één van de indringers kwam. Niet van de wachtpost,’ mompelde Ailín. Hoewel het nog altijd regende, duwde hij de mantel over zijn schouder op zijn rug, zodat zijn voorkant geheel vrij was om normaal te kunnen bewegen. `Jij gaat terug naar het kamp en waarschuwt iedereen. Ik ga kijken of ik sporen vind.' Een bevel… Waarom zal ik die opvolgen? Waarom… Het is toch nooit goed weerklonk in zijn hoofd. Maar toch knikte Ailín. ’Ze zijn trouwens in het noord-oosten van het woud naar binnen gekomen. Met z’n drieën. Ik weet niet of je daar wat aan hebt,’ sprak hij terwijl hij de bosjes opzij duwde om zijn pijl en boog weer te pakken. ’Volgens mij geen Romeinen.’ Vervolgens maakte hij aanstalten richting het kamp te rennen.

’Ze zijn trouwens in het noord-oosten van het woud naar binnen gekomen. Met z’n drieën. Ik weet niet of je daar wat aan hebt,' zei Ailín terwijl hij tussen de bosjes zijn pijlen en boog weer pakte. ’Volgens mij geen Romeinen.’ Hij maakte aanstalten om naar het kamp te rennen. Merlin zuchtte. Die jongen was goed. Zelf was hij daar nog niet op gekomen. `Weet je wat...' begon hij. Dit ging hem moeite kosten. Veel moeite. `... Ga anders maar mee. Jij weet hier duidelijk meer vanaf dan ik doe.' Zo. Was dat nou zo moeilijk? Ja. Het was moeilijk. Het ging hier niet over wat Merlin leuk of niet leuk vond, maar het ging hier over het volk. Zíjn volk. Ze vertrouwden op hem en hij moest er alles aan doen om die indringers weg te krijgen. Of dit nou met of zonder Ailíns hulp was. Er ontsnapte nog een zucht uit zijn mond. `Kom.' Hij begon richting het Noord-Oosten te lopen.

Fools set the rules in this world

To die would be an awfully big adventure

De boog hing hij om zijn schouder heen, de pijl zelf vasthoudend in zijn hand. Met een boog rennen was onhandig maar de pijl alleen kon hij nog gebruiken als een mogelijk steekwapen. Stel dat hij die drie idioten onderweg nog tegenkwam. `Weet je wat...' Hoorde Ailín ineens achter zich. Huh? Sprak Merlin nu nog werkelijk tegen hem? Half keerde hij zich naar de leider toe, hem afwachtend aankijkend. `... Ga anders maar mee. Jij weet hier duidelijk meer vanaf dan ik doe.' Dit moest een grapje zijn toch? Een leider die niet wist de vijand op te sporen. Nu begon hij te begrijpen waarom iedereen een bepaalde taak had. Ailín draaide de pijl wat tussen zijn vingers. 'Wat jij wilt..' Was het enigste wat mompelend uit z'n mond kwam. `Kom.' Vervolgde Merlin. Zonder aarzelen liep de jongen achter hem aan. Niet naast de leider, niet pal achter hem. Nee, van het pad af dwars door de bosjes en schuin achter, wel zorgend dat de leider hem nog gewoon kon zien als die achterom keek. Hij wou geen argwaan of wantrouwen opwekken. Het werd tijd om zijn sterk verslechterde status eens wat omhoog te krikken. En daar zou hij alles voor doen. 'Denk je dat de Saksen ons met rust zullen laten?' Vroeg Ailín toen, wat twijfelend. Ondertussen keek hij onderzoekend rond, proberend geluiden boven die van hen op te sporen. Er leek even niks te zijn, tot zijn eigen voet bleef haken achter iets waardoor hij haast voorover viel. Hard vloekte hij toen de boog op de grond terecht kwam. Meteen pakte hij die op en rende enkele pasjes naar voren. 'We zijn dichtbij geloof ik!' Zei hij, alsof er zonet niets gebeurd was. Omdat hij zeker was van z'n zaak, rende hij de richting op, niet bepaald wachtend op Merlin. Die zou wel iets later arriveren. Zodra hij de sporen in het vizier had, bukte hij en liet zijn vingers door de aarde glijden. 'Hmn..' Eventjes beet Ailín op z'n onderlip. 'Ze zijn niet super ver weg... Gok ik.'

Demon inside

There is no evil in sorcary, only in the hearts of men... Merlin

Merlin merkte dat Ailín niet naast hem kwam lopen, wat hij wel verwacht had. Ook niet achter hem. Nee, de jongen liep dwars door de bosjes, nog net op het punt dat de leider van de Woads hem nog kon zien. Die jongen weet hoe hij mij moet irriteren, dacht hij boos. `Kom op het pad lopen, je maakt te veel lawaai!' bromde hij. Het was een tijdje stil. 'Denk je dat de Saksen ons met rust zullen laten?' vroeg Ailín ineens. Merlin dacht even na. `Ik denk het wel,' antwoordde hij. `En anders zullen we daar snel genoeg achter komen.' Hij keek achterom toen hij een luid geritsel hoorde en zag nog net hoe de Woad struikelde en luid vloekte toen zijn boog op de grond kwam. 'We zijn dichtbij geloof ik!' Het klonk alsof er net niets gebeurd was. Merlin lachte zuinig. `Laten we het hopen. En laten we ook hopen dat je ze niet hebt laten weten dat wij eraan komen door zo veel lawaai te maken en vloeken rond te schreeuwen,' reageerde hij, waarna hij schrok toen Ailín het op een lopen zette. `Waarom doet hij dat nou?' mompelde hij geïrriteerd en hij rende achter de jongen aan. `...Niet super ver weg... Gok ik,' hoorde hij. `Nou, dat is mooi. Als ze niet zo ver weg zijn, is het handiger als we wat stiller aan gaan doen. En daarmee bedoel ik dus niet door het struikgewas banjeren en luid vloeken,' zei hij zacht. Hij keek rond. Misschien zag hij nog meer sporen. En ja, een eindje verderop zag hij platgetrapte planten. Langzaam liep hij ernaar toe.

OOC: Sheet is supah c:

...

Fools set the rules in this world

To die would be an awfully big adventure

Kennelijk beviel zijn pad Merlin niet, want vrijwel meteen kreeg hij commentaar. `Kom op het pad lopen, je maakt te veel lawaai!' bromde Merlin. Een zachte zucht rolde over Ailín’s lippen, waarna hij aanstalten maakte richting het pad te lopen maar raakte afgeleid door zijn opkomende vraag waardoor hij op zijn oude weg bleef lopen. De Saksen. Ze zorgden wel degelijk voor een gevaar, hoewel algemeen bekend was dat ze enkel voor de Romeinen gingen. Wellicht ook haar 12 Sarmatische ruiters maar daar was hij niet zeker van. ‘Ik denk het wel,' was het antwoord. `En anders zullen we daar snel genoeg achter komen.' Was dat nou het antwoord? “Ik denk het wel”. Dat was echt een hele geruststelling. Straks was het al te laat. Stond dat vervloekte volk al voor de deur en waren zij te laat met reageren. ’Erg geruststellend,’ sprak Ailín nuchter. Commentaar geven op de leider, het kon hem geen ruk schelen. Het was een serieus probleem. Hij was niet van plan te sterven voor zoiets. Na zijn val had hij gauw z’n knieën schoon geklopt en liep toen maar wel het gewone pad op. `Laten we het hopen. En laten we ook hopen dat je ze niet hebt laten weten dat wij eraan komen door zo veel lawaai te maken en vloeken rond te schreeuwen.’Even wou Ailín een sarcastische “ha-ha-ha” laten horen maar in plaats daarvan draaide hij met zijn ogen. Het was een fout geweest daar te lopen, dat wist hij ook wel. ’Jaa, laten we het inderdaad hopen.’ Vervolgens rende de jongen naar voren. Of het tegen de wil van Merlin was interesseerde hem geen zak. Als hij wilde rennen deed hij dat. Als hij wilde vloeken, dan deed hij dat. Wellicht alles wat in zijn hoofd opkwam werd ten uitvoer gebracht. Uiteindelijk zag hij wat sporen, waarop Merlin reageerde; 'Nou, dat is mooi. Als ze niet zo ver weg zijn, is het handiger als we wat stiller aan gaan doen. En daarmee bedoel ik dus niet door het struikgewas banjeren en luid vloeken.' Kalm, houd je in. Wees beleefd, Ailín! Maar deze keer kon hij het niet laten sarcastisch over te komen. 'Aye, captain,' fluisterde hij sarcastisch, terwijl hij een keer losjes salueerde. Ja, Merlin had gelijk. Hij had niet zoveel geluid moeten maken. Maar om op de vingers getikt te worden door een leider beviel hem niet. In gedachten mopperend liep hij achter de leider aan. De regen verminderde inmiddels. Echter zorgden de natte bladeren ervoor dat er alsnog meerdere dikke druppels water naar beneden vielen. 'En wat als ze ons aanvallen, eh? Mochten we ze tegenkomen natuurlijk. Misschien dat ze 'm al gepeerd zijn.' Sprak hij zacht. Het was dan tenslotte drie tegen twee. Een zachte grijns speelde op zijn gezicht bij die gedachten. Uitdaging.

Demon inside

» Ailín Peter Xianthé